Bugün Ne İzledim - benteksizhepin

Night Has Settled

1983 yılı New York, Oliver Nicholas (Spencer List) on üç yaşında ve kız arkadaşlar, alkol, sigara, mastürbasyon… İlk deneyimlerin depresif dünyasına hızlı bir giriş yapıyor. Annesi kendi hayatını yaşayan bir kadın o nedenle Oliver için anne figürü evlerinde ki tüm işleri yapan yardımcıları Aida adında altmış beş yaşındaki bir Şilili kadın. Aida bir gün hastalanır ve hastaneye yatar. Artık herşey Oliver için daha zor geçecektir. Güzel ve masalsı New York manzaraları eşliğinde gerçekçi bir büyüme hikayesi. Filmin bana göre o kadar çok sıra dışı tarafı var ki. Ya da çok sıradanı sanatsal bir dille anlatma farklılığı. Yazının bundan sonra ki kısmı kendi aklımın yettiğince filmin analizi. Dolayısıyla spoiler filan dağ taş dümdüz gider.

Birinci olarak; Öncelikle inandığım bir şey var; erkekler toplumsal algıda kadınlara göre daha güçlü görünseler de çocuklukta bu tam tersi gibi. Her cins elbette büyümek için zorluklar çekiyor; fiziksel, psikolojik… Ancak şöyle ki; kadın doğuluyor ve zorluklarla da olsa; mutlu da olsanız mutsuz da; büyüyüp yaşıyorsunuz gibi. Oysa erkek doğulmuyor, olabilmek için epey bir çabalamak gerekiyor.

Bu büyüme sürecinde erkek çocuğun rol modeli babasıysa (olmaya da bilir) sevgi nesnesi ise annesidir. Hayatın ve erkek olmanın zorluklarına karşı bir nefes alış gibi. Ama bu annenin illâ sizi doğuran kişi olması gerekmiyor. Sizi sevdiğini gerçekten hissedebileceğiniz bir kadın olması da yeterli. Bu baba modeli için de aynen geçerli. Oliver’in Aida ile sevgi ilişkisi tam da böyle işte. Kendi annesini pek de takmazken; Aida’nın Oliver’in sigara içtiğini anlayıp kızmasıyla, binbir özür dilemesi, kendini affettirebilmek için içten sarılıp öpmesi. Oysa annesine ne soğuk bakar film boyunca.

İkinci olarak; Bir şekilde Aida’nın Oliver’in yaşamından çıkmasıyla… Çok acı çekmesine rağmen bir anda büyür sanki. Mastürbasyon yaparken çektiği migren olayını aşar. Bu da başka bir ilginç nokta. Çünkü erkeklerde bir nesneye çok bağlılık hayatı normal akışında yaşamayı engeller. Tabiri caizse "erkek" olamazsınız. O alıştığınız ve kolay elde ettiğiniz yumuşacık sevgi olmayınca, yalnızlığın çelik soğukluğu ile yüz yüze gelirsiniz. O zaman her tür tehlikeye atılmak kaçınılmazdır. Yalnız kurt veya yalnız uçan kartal misali. Ve kazanan siz olursunuz, bir kural olmamakla birlikte.

Üçüncü olarak; Yaşça büyük olmasına rağmen Oliver’in ablası daha şımarık ve geçimsizdir evde. Çünkü babasıyla ayrı olmalarında muhtemel annesini suçlamaktadır. Babasıyla yaşamak istemektedir ama babası sürekli seyahat ettiğini söyleyip kabul etmez bu talebi. Aida; yani Oliver’in annesinin deyimi ile "bütün ailenin annesi" yokken herkes üzüntüden ağlarken… Oliver’in ablası alaycıdır. Oliver evde ki sakin haline son verir ve ablasına saldırır. Artık tam erkek oldu. Üstelik ablası bu durumu anlar ve kabullenir. Ne diyelim, hayatın hallerini çok güzel anlatmış film.

9/10

Love, Simon

Simon Spier onyedi yaşında kendi deyimiyle son derece normal bir hayatı olan lise öğrencisi. Çok anlayışlı bir annesi Emily (Jennifer Garner) ve babası Jack (Josh Duhamel) sevdiği bir kız kardeşi ve her sabah beraber okula gittiği, hep beraber takıldıkları üç arkadaşı var. Hele biri, yani Leah’la (Katherine Langford) onüç yıldır gece gündüz beraberdirler (13 reasons why’dan mülhem olsa gerek).

Ama Simon’un çok büyük bir sırrı var. O bir gay ve bunu kimseye açıklamak istemiyor. Heteroların tercihlerini itiraf etmek zorunda olmadıkları halde gaylerin böyle bir zorunluluğa tabi olmasını kabullenemiyor. Belki de bu bir bahane, aslında hayatında ki alışkanlıkların yani arkadaşlıklarının ve aile ilişkilerinin değişmesini istemiyor ya da henüz göze alamıyor. 

Birgün okulun dedikodu sitesinde isimsiz bir gay kendini açıklar ve mail adresini verir. Böylece Simon ve meçhul gay yazışmaya başlarlar. İlk gay olduğunu nasıl farkettin, kimleri beğenirdin tarzı sohbetlerle ikisi de kendilerini daha iyi hissetmeye başlar ve yakınlaşırlar. En önemlisi kendilerini kabul etmeye başlarlar. Freud’u doğru anladıysam eğer, bütün anksiyeteler kendini kabul edememek ve toplumsal kabullere teslim olup onların esiri gibi yaşamaktan kaynaklanıyormuş.

Ve bu kimi kişilerde daha ağır sonuçlar doğurabiliyor. Oysa cesur deliler mutlular çünkü hayatla barışıklar ve kendileriyle kavga etmiyorlar. Öldüren kavga insanın kendisiyle kavgasıdır zira. Başka kimse bir insanı zannedildiğinin aksine kolay kolay öldüremez. Bu arada meçhul gay mavi ile yazışırken Simon'un seçtiği nick Jacque, babasının adı Jack.

 

 

Lisede açılamamış bir gay karakterin neler yaşayabileceğini tatlı tatlı anlatan bir hikaye. Tabii Simon rolünü Nick Robinson’un oynuyor olması çok güzel oturmuş. İlk seyrettiğim filmi olan The Kings of Summer (2013)’da vurulmuştum oyunculuğuna ve ona. Burda da çok iyi. Bir ayrıntı mı bilemem ama diğer filmlerine göre yüzü çok solgun ve göz altları çöküktü. Ben bunu filmde ki bir diyaloga bağladım. Annesi gay olduğunu öğrendikten sonra, Simon merakla, biliyor muydun, diye sorar annesine. . Annesi ise; çocukken çok dertsiz tasasız bir çocuktun, son yıllarda nefesini tutuyor gibiydin, ama artık rahat bir nefes alabilirsin, uzun zamandır olmadığı kadar, diye cevap verir. Bu nefes alamama hali belki de yüzüne yansıtılmış diye düşündüm.

Bitmese diye durdura durdura izledim filmi. Konu ilgi alanımda olduğu için belki ya da gay karakterlerin artık ana akım hollywood filmlerinde ve dizilerde karikatürize edilmeden işlenmeye başlamasının sevinciyle. Film beylik klişelere farklı bir bakış açısını gayet güzel oturtarak, bak bu da var işte diyor. Ve bence güzel diyor. Son olarak filmin bonusu Martin karakteriyle Logan Miller’dı.

9/10

Ivanovo detstvo

1962 yılı Sovyetler Birliği yapımı film yönetmeni Andrei Tarkovsky'e 1962 Venedik Film Festivali'nde Altın Aslan Ödülü'nü getirmiş. Tarkovsky'nin ilk uzun metrajlı yapıtı ve onun uluslararası üne kavuşmasını sağlıyor. Vladimir Bogomolov'un hikayesinden uyarlanmış. Yönetmenin diğer filmlerinden farklı özgün bir dili var. Kimilerine göre tam bir çocukluk filmi. Yani saflık, masumiyet, rüya ve masalsılık. Bir savaş filmi için ne tezat. Ama diyalektik bu değil mi?

Benim gibi fotoğraf meraklısı biri için siyah beyaz sahneleri hayranlık uyandıran bir film İvan’ın Çocukluğu. Genel söylenişin tersine, mazruf değil zarf önemli bu film için. Zira anlatım tekniği ve kameranın yakaladığı gölge ve ışıklar sarıyor insanı sımsıcak. Anlattığı konu dramatik olsa da. Hele simgeler ve planların seçimi; belki de bir film içinde kullanılma başarısı açısından en üst seviyede denebilir.

Başlangıç sahnesi büyüleyiciydi, filmin bütünü gibi. Doğanın güzellikleri içerisinde İvan, doğanın simgesi olan annesiyle bir rüya yaşar adeta. Sonra ki sahnede; yaşamda güzel anlarda var sıkıntılı mücadele zamanları da, der gibi birden karanlık bir bataklıktan karşı taraf yani düşman saflarından kendi tarafına tehlikeler içinde geçmeye çalışan İvan’ı izliyoruz. Gerçekçilikle masalsı anlatım öylesine iç içe ki. İnsan şaşakalarak izliyor filmin karelerini. Kapalı mekan çekimleri bir tiyatro sahnesi gibi, doğa ve açık hava sahnelerinde ise fotoğraf akışı şöleni yaşanıyor.

İkinci Dünya Savaşında Sovyetlerde geçiyor film. Alman askerleri İvan’ın köyünü basar ve talan ederler. Babası savaşta olan İvan annesinin öldürülmesine tanıklık eder. Bundan sonra adeta savaşın içinde oniki yaşında bir çocuğun kendi savaşı başlar. Nazi hatlarında bir keşif eri olarak görev yapar. Tehlikelere atılmaktan ve ölümden asla korkmaz. Komutanlar savaşın bir çocuğa uygun olmadığını söyleseler ve onu askeri okula göndermek isteseler de o bunu kabul etmez. Efektler dışında bombalar ve silahlar patlamıyor filmde. Savaş olmadan savaş bu kadar güzel anlatılabilir dedirtiyor bu durum insana. Çocuk ve savaş üzerine belki en güzel film. 

Daha önce söz ettiğim filmin ilk sahnesinde annesi ona bir kova su veriyordu. Suyu kovadan içiyordu İvan. Film biterken de aynı kovadan su içer ve yine büyülü son sahne başlar. Deniz kenarında oynayan çocuklar. Sonra İvan koşar mutlulukla… Suların üstünde… Ya da içinde olmak. Her insanın ve özellikle erkek çocukların anne karnına dönme özlemini anlatıyor bence. Gerçek cennet yani. Ama neden kurumuş bir ağaca doğru elini uzatır?

Gelelim en başta söylenmesi gereken şeye. İvan rolünü canlandıran Nikolay Burlyaev’e yani. Olağanüstü bir oyunculuk sergilemiş ayakta alkışlanacak türden. Film ekibi de harika yakın plan çekimlerle bu oyunculuğu destansılaştırmışlar. Böylece bir bütün olarak bu unutulmaz film oluşmuş ve klasikler arasına girmiş. 

Filmin simgesel anlatım başarısı ekşisözlük/precision entrysinde çok güzel anlatılmış. 

iivan bir örümcek ağının arkasında görülür. bu tutsak olarak yaşadığı hayatını ifade eder. arkasından gelen keçi; günahı ve savaşı, kelebek ise özgürlüğü temsil eder. gördüğü kelebekten etkilenip uçmaya başlar ancak bu isteği kısa sürer yere indiğinde güneş (yani gerçeklik) ona kendini belli eder. güneşe elleri arasından bakarken annesinin yaklaştığını fark eder ve dünyanın güneşinden uzaklaşıp her insanın kişisel güneşine –annesine- koşar. annesinin taşıdığı kovadan su içer, bu bereket ve bolluk demektir. alnını siler emekçilere selam ederek, annesine bir guguk kuşu gördüğünü söyler. guguk kuşu zamanı temsil eder ve aslında annesine zamanının dolduğunu söylemeye çalışır. bu sırada gök gürültüsü kopar, annesi çok korkar. ivan rüyadan uyanır. guguk kuşu bu kez onu gerçekten uyandırmıştır. içinde uyandığı yel değirmeni emeği temsil etmektedir ama değirmen savaşın ağır izlerini taşımaktadır. bu da savaşın emeğe ne büyük zararlar verdiğini gösterir. oradan uzaklaşarak tepeye doğru yürür bu aşması gereken zorlukları temsil eder. tepenin üstünde savaşın bıraktığı enkazların arasından süzülen güneş, zorlukların arkasında duran umut dolu gerçekliği temsil eder. ormanda gökyüzüne atılan ışıklı maytapları görürüz sonra, bunlar insanoğlunun güneşe karşı koyuşunun bir temsilidir ve bu sahnenin arkasından da güneşi batırır tarkovski. ivan gölün kıyısına gelmiştir. aşması gereken bir engel daha bu çocuğu beklemektedir. ama onu bu zorluk da yıldıramaz ve tarkovski onu güneşin battığı ufuğa doğru yolcu eder. kendi gerçekliğini bulması için.

9/10

Alpha

merhamet ve cesaret aynı kişilikte buluşursa...

Günümüzden 20 bin yıl önce Paleolitik (yontma taş) devrinde Avrupa’da bir kabilenin yaşamı etrafında geçiyor film. İlkel toplumlarda (ünlü Fransiz düşünür ve antropolog Claude Lévi-Strauss’un çalışmalarını okuduktan sonra bu toplumlara “ilkel” demek pek içimden gelmiyor aslında) en önemli olaylardan biri, ergenliğe erişen erkek çocukların kabile avcıları arasına katılma ritüelleridir. İşte böyle bir hikaye ve biraz sıradışı gelişen devamı… 

Kahramanımız Keda (Kodi Smit-McPhee) erkek olmaya ava gider kabile şefi babası ve seçme avcılar ile birlikte. Avda yaşanan bir kaza sonucu herkes yaşamayacağını düşünüp bırakıp gider onu. Keda ise mucizevi bir şekilde hayatta kalmayı başarır. Ancak vahşi doğa acımasız, o ise tecrübesizdir. Bir kurt sürüsü ile karşılaşır ve saldırırlar ona. Sürünün alphası yaralanır. Keda yaşamının en zor ve belirleyici kararını vermek zorundadır. Mızrağı havada kalır kararsız…

Keda, mızrağı ile değil kalbiyle hareket etmektedir. Annesi bu özelliği nedeniyle vahşi av yaşamında sağ kalamayacağından endişe etmektedir. Kalkan mızrak iner ve kurdu kucaklar Keda. Onu yaşatmak için uğraşır kendi yaralarını iyileştirmeye çalışırken. Böylece klişe de olsa çok güzel bir vahşi hayvan çocuk dostluğu yeşermeye başlar acımasız ot bile bitmeyen kayalık dağ zirvelerinde. 

Babasının tavsiyesi; kabileyi yaşatmak için öldürmektir. Keda’nın seçimi ise yaşattığı bir vahşi kurt ile kabile olmaktır. Birbirlerini kurtarırlar. Keda “hiçbir şeyden korkmamayı” öğrenir. Böylece büyür ve “erkek” olur. Bunu da genel geçer yoldan değil kendi yolunda yürüyerek yapar. Filmin mottosu bence merhamet ve cesaret aynı kişilikte buluşursa pek harika olur…

Yetişkinliğe ulaşmaya çalışan çocuklar için, insanlarla iletişim kadar hayvanlarla kurulan dostluklar her nedense bazen daha iyi sonuçlar verebiliyor. Bunun nedeni sanırım yetişkinliğe geçiş için en zor ve acı verici şeyin, saf kimlikten sıyrılıp kültürel-toplumsal kimliğe geçiş travmasını yenmek için saf bilinçaltından oluşan bir canlı ile birlikte deneyimlemelerin daha tatlı ve oyunsal bir geçiş gibi yaşanabilmesi.

Bütün filmi neredeyse Alpha ile birlikte sırtlayan Kodi Smit-McPhee çok doğru bir seçim olmuş Keda’ya can vermek için. Bu nedenle kendisine hasseten tebriklerimi sunuyorum. Ve hep olduğu gibi yeni filmlerini veya dizilerini özlemle bekliyorum. Diğer tüm oyuncular ve özellikle kostümler çok iyi ve çaba harcanmış olduğu belli. Bu kostümler, yeni bir moda yaratabilirler. 

Filmin göze çarpan en zayıf yönü diyalogların çok güçlü olmaması. Ama benim anladığım bu bilinçli bir seçim. Filmin tümünde bilmediğimiz bir dil ile konuşuluyor. Bu yine belki başta söz ettiğim Claude Lévi-Strauss’a bir atıf. Onun dil ve uygarlık araştırmalarına: gramer hapishanesi. Böylece görsel şölen daha bir ön plana geçiyor.

Bu filmi sinema salonu ve imax görüntü ve ses sistemi ile seyretmek apayrı bir zevk oldu benim için. Dağların zirvelerinde dolanmak, bizonların üstünüze koşmaları ve kuşların suratınıza doğru uçmaları hele o köpüş yavrularının kucağınıza doğru koşuşturmalarını izlemek… İzlemek değil de sanki yaşamak güzeldi.

7/10

A Family Man

Çalışkan fakat acımasız bir  eleman avcısı olan Dane Jensen (Gerard Butler), Chicago merkezli bir yatırım şirketinde çalışmakta ve şirkette işe alınacak elemanların seçimini yapmaktadır. Dane, şirkette en üst düzeye çıkabilmek için her fırsatı değerlendiren bir adam. Patronu Ed Blackridge (Willem Dafoe), emekliye ayrılınca Dane şirket içinde yükselir. Bundan sonra eşit şartlarda mücadele edebileceği rakibi Lynn Vogel (Alison Brie) ile açıkça savaşa girer.

Ancak iş hayatına dalmışken ailesini ihmal eder. On yaşındaki oğlu Ryan’a (Max Jenkins) kanser teşhisi konduğunda, işi ya da ailesi arasında bir seçim yapmak zorunda kalır. Küçük bir çocuğun babasının ilgisine ne kadar ihtiyaç duyduğu çok güzel anlatılmış. Senaryosu bilindik olsa da oyunculukların başarılı ve sürükleyici olması filmi oldukça izlenir kılıyor. Çalışma hayatının bizden alıp götürdükleri ve bize verdiği stres çok güzel resmedilmiş. İşi, yükselmeyi ve para kazanmayı hayatımızın merkezine koyarsak mutluluk gelmiyor, gidiyor aslında.

8/10

Lean on Pete

Annesi tarafından terk edilen ve babasıyla yaşayan onbeş yaşındaki Charley'nin (Charlie Plummer) değişik hikayesi. Koşmayı ve futbol oynamayı seven, saf, tertemiz insanlara güvenen bir genç. İstekleri basit; güzel bir ev, yemek ve düzenli aile yaşamı. Ama babasıyla yaşamında bunlardan eser yok. Sadece teyzesi ile çekilmiş bir çocukluk fotoğrafı var elinde bakıp mutlu olduğu. Teyzesi de babasıyla kavga edip terk etmiş onları. Babasının düzensiz bir yaşamı var ve oğlu için maddi ve manevi anlamda yetersiz biri. Yeni bir başlangıç için Oregon, Portland'a taşınırlar, burda okula gitme imkanı bile bulamaz. Ama Charley yine de babasını çok sever. İyimser ve umut dolu bir çocuk çünkü.

Birgün çevrede koşarken at yarışı için gelen atları görür. Gelen atlar bahis için koşturulmaktadır. Bir at sahibinin yanında çalışmaya başlar ve Lean on Pete adlı atla tanışır. Bu at, yarışlarda başarısız ve iddiasız bir at ama Charley onu çok sever. Atlara bağlanamazsın onlar evcil hayvanlar değil, der ona atın jokeyi kadın. Ama onunla dost olduktan sonra yüzü güler Charley'in. Bu arada, at yarışlarının acımasız, pis ve hileli dünyasıyla tanışır. Ya da gerçek dünyayla. Sorunlu dönemlerinden geçen insanlarla hayvanların ilişkilerini anlatan filmlere hep bayılmışımdır. İşte bu da öyle bir film.

Belki Pete’yi belki de kendini kurtarmak için harekete geçer Charley. Ama işler de ters gitmeye başlar. Bundan sonrası tam bir macera. Macera diyorum ama baştan söylenmesi gereken şuydu sanırım, bu filmde aksiyon ve müthiş olay örgüsü yok. Yönetmen Andrew Haigh diğer işlerinde olduğu gibi basit şeyler anlatılıyor. Yavaşça ama özenli ayrıntılarla. Güzel görüntüler, plan geçişleri abartısız anlatım. Bir roman gibi işlenmiş görüntüler. Zaten film Willy Vlautin aynı adlı romanından uyarlama. Ne yazık Türkçe’ye çevrilmemiş kitap.

Kaybedecek hiçbir şeyinin kalmaması insanın en büyük özgürlüğü. Filmlerde pek göremediğimiz başka bir Amerika’da çekmiş yönetmen bu filmi. Abartmadan, ajite etmeden büyülü bir ayna tutmuş gerçeğe. Gerçek diye bir şey varsa tabii.

Asıl söylenmesi gereken, Charlie Plummer’in her zaman ki harika oyunculuğu. Seyrettiğim diğer filmleri King Jack (2015) ve All the Money in the World (2017) de olduğu gibi. Bu filmle 2017 Venedik en iyi genç oyuncu ve 2017 Les Arcs en iyi erkek oyuncu ödüllerini almış. Lean on Pete 37. İstanbul Film Festivali'nde açılış filmi olarak gösterildi.

8/10

Brad's Status

Belli bir yaşa gelince, geçmişin boşa geçtiğini fark edivermek çok acı olsa gerek. Bir insanın bütün okul arkadaşları başarılı kendisi ise sıradan bir yaşama sahip olabilir mi? 47 yaşına gelmiş olan Brad Sloan (Ben Stiller) böyle biri işte. Bir yardım derneğinde çalışıyor. Aslında, güzel ve herşeyden mutlu olabilen eşi Melanie (Jenna Fischer) ve başarılı piyanist oğlu Troy (Austin Abrams) ile kusursuz görünen bir yaşamı var. Ama o tatmin olamıyor ve herkesi kıskanıyor. Ortamı idare etmekle batırmak arasında dolanıp duruyor. 

Troy üniversiteye başlayacaktır ve gideceği okulu seçmek üzere babasıyla Bostan’a yola çıkarlar. Bu yolculukta yaşananlar, baba oğul ilişkileri açısından güzel sahneler ve diyaloglar içeriyor. Oğullar bazen bablarından utanır, babalar da bazen oğullarını kıskanır. Ama en çok onlar birbirlerini severler. Sınırlı bir konuya sahip olmasına rağmen sıkmadan ve derin olmasa da düşündürerek ve bazen az da olsa şaşırtan bir film bence. Brad Sloan'ın kendi kafasında kurduğu dünyada yaşaması ve her olaya kötümser bakması ne kötü bir şey. Ama zaman zaman herkes böyle yapmıyor mu? İçinde bulunduğumuz durum ne olursa olsun onu iyi veya kötü yaşamak esas bizim elimizde sanırım. Brad’in durumu da aynen bu. Çok şey beklemeden hoşça vakit geçirilebilecek bir film. Ve öğrettiği şey; Dünyayı sahiplenmeden de sevebiliriz.

7/10

The Abduction of Zack Butterfield

Irak’ta paralı asker olarak savaşan ve psikolojik rahatsızlık nedeniyle ülkesi ABD’ye geri dönen genç ve güzel bir kadın olan April, ne sebepleyse New York New Jersey’de yaşayan on dört yaşındaki Zack Butterfield'ı (TJ Plunkett) koşu yaparken kaçırır ve onu çevreden izole olan kendi evine kapatıp tutsak ederek romantik bir ilişkiye zorlar. "Zack Butterfield'ın Kaçırılması" değişik, kendine özgü bir psikolojik gerilim filmi. Oyuncuları iyi ama amatörce çekilmiş ve sinema sanatı açısından pek bir yenilik vadetmese de ilginç bir filmdi bence. Özellikle TJ Plunkett sarı bir fırtına yani. Filimin şu an Türkçe altyazısı yok.

6.5/10

The Childhood of a Leader

Gerçek bir lider Tanrı’ya dua etmez. O kimseden yardım dilemez. Çünkü kendini Tanrı sanır. Onun yerine koyar. İşte bizim küçük liderin hayatının anlatıldığı filmde, onun kilisede ki bir gösteriden çıkanlara taş atmasıyla başlıyor bu nedenle. Ve o olaydan sonra annesi onu yatırırken dua etmesini istediğinde, dua etmek istemediğinden, içimden edebilir miyim duayı, der annesine. Gerektiğinde yalan söyler, gerektiğinde özür diler ama isteklerinden asla vazgeçmez. Sadece kendi isteklerini fetişleştirebilmek siyasetin olmazsa olmazı denebilir mi? Belki de her başarının kim bilir?

1900’lü yıllarla beraber Avrupa’da faşizmin yükselişini soyutlaştıcı bir tasvirle anlatmaya çalışan bir film. Aslında dünyanın Birinci Dünya Savaşından çıkıp da savaşa doyamayıp ikincisine koştuğu daha hemen barıştan sonra ki yıldayız. Sadece faşizm değil dünyayı kana boğan Rusya’da da iktidara el koyacak Stalin bekliyor sırada.

1918 yılında, Fransa’da yaşayan Amerikalı genç bir çocuğu, Başkan Wilson’un ekibinden olan olan ve Versay Barış Antlaşması’nın yaratılması için çalışan diplomat babasını ve dindar annesini konu ediyor film. Bu küçük çocuğun yetişmesini, inanç kalıplarının oluşumunu ve korkunç bir egonun doğuşunu seyrediyoruz. Fonda ki Scott Walker’ın etkileyici müzikleri eşliğinde.

Jean Paul Sartre’ın aynı adlı öyküsünden ve John Fowles’un Büyücü adlı romanından serbest bir uyarlamaymış film. Hayali faşist bir liderin çocuk zamanları anlatılıyor. Bence Jean Paul Sartre abartılmış biri. Edebi kişiliğinden ziyade politik kimliği ön planda çünkü. Belki tüm modern Fransız düşünce adamları için bu geçerli olabilir. Bu nedenle belki hikayesi de kendi gibi abartılı. Ama film yarattığı atmosfer ve oyunculuklarla bu eksiyi artıya çevirmeyi başarmış. 

7/10

Miss Stevens

Miss Stevens (Lily Rabe) 29 yaşında lisede İngilizce öğretmenidir. Üç öğrencisiyle bir tiyatro yarışmasına katılmak için yola çıkarlar. Yarışmanın yapıldığı otelde birlikte geçirdikleri hafta sonu yaşananlar, filmin konusu. Yarışma önemlidir çünkü içlerinden biri ödül alırsa okullarında tekrar tiyatro kulübü açılacaktır. Öğrencilerden Billy (Timothée Chalamet) okul idarecilerince sorunlu olduğu düşünülen, ilaç tedavisi gören, bazen enerjik bazen sinirli biri. Ama yetenekli ve akıllı bir öğrenci. Margot (Lili Reinhard, Riverdale’in cici kızı), fazla yeteneği olmasa da tiyatroya aşık ve bu sayede bu yolculukla ilgili sorunları çözen kişidir. Sam (Anthony Quintal) çok tatlı gay bir karakter. Onun derdi de bu yolculukta internetten bir partner bulmak. 

Bu dört benzemezden, kendilerini baş belası olarak gören, yalnız ve hiç arkadaşı olmayan Miss Stevens ya da öğrencisinin seslenmek istediği adıyla Rachel ile Billy’nin yolu bu ortak noktaları nedeniyle daha özel bir şekilde çakışır. Genç ve yalnız bir öğretmen için meraklı haraketli gençlerle birlikte olmak zordur. Rachel bir aktris olan annesinin ölümüne hala üzülmektedir. Billy bu konuda onu dinler, teselli etmeye çalışır. Hatta ağlayacak bir omuz sunar ona. Bir yetişkin olmasına rağmen bu çocuğa karşı koymak zor gerçekten. Saf sevgiyle ilgili son replik çok vurucuydu.

Miss Stevens - İlaçlarınla ilgili ailenle konuşmalısın. Tekrar kullan demiyorum. Sadece onlarla konuş diyorum. Seninle ilgilenmelerine izin ver. Aile bunun içindir. 

Billy - Siz de…

Miss Stevens - Ne

Billly - Biri sizinle ilgilenmeli.

Çok büyük bir olay örgüsü yok. Basit, sıradan yaşanmışlılar işleniyor samimiyetle. Teknik açıdan bir yenilik vadetmiyor ama sakin sessiz, güzel görüntüler eşliğinde anlatıyor derdini. Böyle filmleri severim. Timothée Chalamet olağanüstü yeteneğiyle kaplıyor ekranı yine.

7/10