Bugün Ne İzledim - benteksizhepin

Film konusu Nobel ödüllü şair ve yazar Rudyard Kipling’in 1894 tarihli zamanları aşan klasik eseri The Jungle Book kitabına dayanıyor. Kitap Orman Çucuğu ve Orman Kitabı isimleriyle Türkçe’ye de çevrilmiş. Kitabın defalarca film ve çizgi romanlara konu olduğu malûm. Bulabildiklerimden ilki Zoltan Korda’nın yönettiği, 1942 yapımı Jungle Book. Sonra 1967 tarihli Disney yapımı animasyon ve son olarak benim de beğenerek izlediğimThe Jungle Book (2016) - Orman Çocuğu filmi. Mowgli: Legend of the Jungle - Mogli: Orman Çocuğu ise orjinal bir Netflix yapımı olarak 2018’in sonunda karşımıza geldi.

Yönetmen koltuğunda The Lord of the Rings serisinin ve bir çok filmin yönetmeni animasyonun üstadı Andy Serkis oturmuş. Filmde Mowgli ve bir kaç yan oyuncu dışındaki tüm karakterler hayvan ve bilgisayarda yaratılmışlar. Bu konuda teknolojinin gelişmişliğini sonuna kadar ve başarıyla kullanmışlar. Bilindik bir konu ama oldukça farklı bir işlenişi olan özgün fantastik bir yapım çıkmış ortaya. Hindistan ormanlarında bebek Mowgliannesini kaybeder ve bir başına kalır. Hayvanlarca bulunur ve bir orman toplantısı sonrası kurt sürüsünce bakılmasına karar verilir. Diğer kurt yavrularıyla birlikte eğitilerek büyür Mowgli. Ama farklı olduğunu alttan alta sezmeye de başlar. Misalen onlar kadar hızlı koşamaz ama aklını kullanarak onları geçmeyi başarır.

Yılan bilge Kaa ormanın felsefesini yapacak kadar geçmişe ve geleceğe hâkimdir. Kaa’nın sözleriyle: İnsanın ormana gelişiyle artık doğal yaşam tehdit altındadır. Korkunç kaplan Shere Khan’nın bu duruma tepkisi; insanların ve onların hayvanlarının öldürülmesi gerektiği şeklindedir. Bu bağlamda ormanın yaşlı kurt reisi ile anlaşamazlar. Ona karşı galebe çalmak için kurt sürüsünce büyütülen insan yavrusu Mowgli’yi öldürmek istemektedir. Böylece ormanın yeni reisi olmayı planlamaktadır. Bu karmaşık durumdan bir çıkış yolu arayan Mowgli artık daha aktif olmak zorundadır. Bu noktadan sonra film bambaşka bir rotaya girer. Daha da ilginçleşerek ilerler sahneler. İki ayrı dünya arasında kalan Mowgli son noktayı da koyar: Ben insan değilim ama kurt da değilim… der.

Görsel şöleni ve öğretici diyaloglarıyla insan ve doğa ilişkisi üzerine felsefe yağmuru şeklinde gelişen filme orman hayvanları ve bir insan yavrusunun muazzam senfonisi de denebilir. 2016 yapımı The Jungle Book filmine göre daha derinlikli ama hikâyenin alındığı kitabın naifliğine göre de daha keskin bir film. Örneğin yaralanma ve benzeri ağır sahneler içeriyor. Ancak bence bunların hepsi filmin özgün yanını güçlendiren unsurlar. Animasyon karakterler çok başarılı. Ama Mowgli’yi oynayan Rohan Chand için ayrı bir değerlendirme yapılmalı: tek kelimeyle müthişti. Ona yapılan makyajların tasarımı ve uygulaması da göz kamaştırıcıydı. Kısacası orijinal seslendirme ve Türkçe dublaj da dahil her bakımdan güzel bir iş çıkmış ortaya. Ama tabi kitabın kendi gibi bölümler arasında kopukluklar da yok değil. Bir şaheser değil elbette.

Ben filmin on beş dakikasını orijinal seslendirme ve altyazı ile izledim. Sonra tekrar baştan Türkçe seslendirmeyle sonuna kadar izledim. Çok hoşuma gitti. Netflix bana Türkçe dublajı sıkı aşılamaya başladı. İnternette araştırdım hangi sanatçılar Türkçe seslendirme yapmış diye hiçbir şey bulamadım. Netflix’e teşekkürler bu yapım için ama seslendirme sanatçıları ile ilgili bilgiler adet nedir bilmiyorum, filmin sonuna veya filmin sayfasına bilgi olarak konulmalı. Ancak filmin orijinal ismini ve yılını bile filmin sayfasına koymayan Netflix bu konularda ne düşünüyor anlayamadım hiç. Para vererek üye olunan bir platformun yapımlarıyla ilgili bilgileri öğrenmek için ayrıca bir çaba gerekmesi bir pazarlama dehasının buluşu olsa gerek.

Daha çok film karesi için Blog sayfam.

8/10

Oniki yaşında annesi olmayan ve babasıyla Venezuela’nın başkenti Caracas’ın tehlikeli bir mahallesinde büyümeye çalışan bir çocuk Pedro. Babası Andrés para kazanmak için ordan oraya koşturan çaresiz bir adam ve yaşam mücadelesinde oğluyla ilgilenemez bile. Belki de bu Pedro’yu yaşıyla uyuşmayacak şekilde kendine gereksiz bir güven duyan, sert ve inatçı bir çocuk yapar. Çetelerin kol gezdiği tekinsiz sokaklarda kankası Johnny’le birlikte aldırmadan korkusuz takılırlar… Belâya bulaşmamak mümkün mü? Bakalım neler olucak? Ama babası yanında ya?

İsmi gerçekten de oturmuş filme: The Family. En çok çözemediğim şeylerden birisi ve belki ilki çünkü: Aile. Nedir, kan bağı ne işe yarar, faydalı mıdır, hastalıklı mı? Ama insan yavrusu için bir zorunluluk olduğu kesin. Belki sadece bu zorunluluk nedeniyle yanlış. F.Engels’in Ailenin Devletin ve Özel Mülkiyetin Kökeni kitabı geldi şimdi aklıma. Onun yanılgısı sanırım, insanın veya insan toplumlarının belli aşamalardan geçerek ilerlediği ve sonunda en başa dönüp mükemmel bir toplumsan yapıya ulaşacağı görüşüydü. Olmadı öyle bir şey olucağı da yok. İnsan tabiatı (fıtratı mı demeli?) değişmiyor çünkü ve sanılanın aksine esas belirleyici olan o.

Biraz durgun akan tiyatrovari bir film ama hiç sıkmadan izlettiriyor kendini. Hatta bu hal baba-oğulun etkileyici ve gerçekçi drama oyunculuklarını ön plana çıkartıyor. Hele de Pedro’ya can veren Reggie Reyes o gülmez, anne özlemiyle hınç dolu ama bir o kadar da ilginç yüzüyle harikaydı. Onun dışında çekimler, planlar ve teknik vasat olmasına rağmen fotoğrafik açıdan çok başarılı kareler barındırıyor film. Bence filmin mottosu: Sonunda babamızın dediğini kabul etmeli miyiz? İyi bir babaysa evet. Ama kim bilir ki hangi baba iyi, kimin için iyi? İlk gösterimini Cannes’da Eleştirmenler Haftası bölümünde yapan film, Venezüella’lı yönetmen Gustavo Rondón Córdova’nın yönettiği ilk uzun metrajlı filmi.

Filmle ilgili Blog yazım.

7/10

Yaklaşan Noel’e bir gönderme daha eklendi Netflix’in yeni orjinal yapımı The Christmas Chronicles ile. Filmin konusu; Pierce ailesi bir erkek ve yeni doğan kız çocukları ile 2006 yılından başlayarak babalarının o zamanlar için bile eski model olan kamerası ile bütün Noellerini her yıl kayda alarak yılların hızlıca geçmesiyle çocuklarını büyütürler. 2018 Noel arifesine geliyoruz. Esas maceranın başlayacağı Noel tatiline yani. Evin büyük çocuğu Teddy biraz sorunlu bir ergen olup çıkmıştır, sert görünüşünün arkasında başka şeyler gizlemeye çalışır. Meğer derdi başkaymış film bitince anlarız ancak. Kız kardeşi Kate çoğu kız çocuğu gibi hayata hem gerçekçi gerektiğinde duygusal bakmayı da becerebilen cimcime bir kız. Bu nedenle Noel Babanın gerçek olduğuna inanmaktadır. Abisine de bunu inandırmak ister. Bir şekilde onu ikna eder ve babalarının kamerasıyla kayda başlarlar. 

Noellerde geçen bir kronik Noel Babasız olmaz tabi. Çocukların istekleri bitmez çünkü. Büyümek için çok şeye ihtiyacımız var. En çok da hayallere tabi. Mesela çocukların hayallerini bilen biri olsa. İşte bu filmde ki Noel Baba bunların hepsini biliyor. Bu macera Teddy ve Kate‘in Ren geyiklerinin çektiği Noel Babanın kızağına binmeleri ve kazaya neden olmalarıyla yepyeni bir mecraya bürünür. Kızağından yoksun Noel Baba ve iki çocuk Noeli kurtarabilecek mi?

Film esasen üç karakter etrafında dönüyor. Teddy rolünde, Judah Lewis izlediğim diğer üç filmi olan Demolition (2015); The Babysitter (2017) ve Summer of 84 (2018)’de olduğu gibi yine çok başarılı ve çok tatlı. Tip olarak olarak olmasa da gözleriyle böyle garip karakterleri çok iyi canlandırıyor. Küçük tatlı kız Kate’i canlandıran Darby Camp’da bu zor işin altından gayet güzel kalkmış. Noel Babamız, deneyimli aktör Kurt Russell ve sakalları oldukça iyiydiler. Bu arada elf’lere bayıldım. Sonradan çıktılar ama başrolü kaptılar. Tabii uçan Ren geyiklerini de unutmamak gerek. Filmin başarısında en büyük rol kuşkusuz rüyamsı mekânlar (özellikle Noel Baba’nın çalışma ofisine bayıldım) ve canlandırmaların çok güzel olmasıydı. Kızakla yapılan yolculuklarda ki şehir panaromaları çok iyiydi. Kısaca sabun köpüğü de olsa hiç sıkmadan ve merakla kendini izlettiren güzel bir film olmuş. Filmin mottosu: Kendine İnanmalısın 

8/10

Cameron Post'a Ters Terapi filmi 1990’larda ABD’de geçiyor. Erkek ismini çağrıştıran Cameron Post ergenliğe adım attığında cinsel tercihini hemcinsi bir kızdan yana kullanıyor. Onu çok güzel, çok akllı kısaca mükemmel buluyor. Arabanın içinde sevişirlerken erkek arkadaşına yakalanıyorlar. Anne ve babasını trafik kazasında kaybeden kıza vicdanlı ve muhafazakar teyzesi bakmaktadır. Olay duyulduğunda onu hıristiyan bir cinsel dönüşüm merkezine (God's Promise) gönderiyor. Tabii onun iyiliği için. Bir insanı kendinden bir başkası olmaya zorlamak iyilikten gelir ya…

Film geriye dönüşler hariç bu garip terapi merkezinde geçiyor. Hepsi genç kendi cinslerine ilgi duyan gay erkek ve kızları düzeltmeyi amaç edinen yönetici, öğretmen ve din adamları tarafından yönetilen bir baskı merkezi aslında. Okulun biraz daha tek amaca yönelmiş hali adeta. Bütün eğitim-öğretimin aslında bir dönüştürme faaliyeti olduğunu düşünenlerdenim zira. Bu durum belki yeni yeni İskandinav ülkelerinde değişmeye başlamıştır, bilemiyorum umuyorum sadece. Her hafta yetişkinlerin kilisede ne yaptığını biliyor musunuz? diye soruyor öğretmen öğrencilerine, çok geçmeden de cevabı kendisi veriyor: Sizin yaşınızda yaptıkları şeyleri geri almaya çalışıyorlar. Öğretmenin, Yapılan şeylerdiye kastettiği şey malumunuz, kimi toplumların normlarına göre çizgi dışı olarak kabul edilen cinsel yönelimler...

Emily M. Danforth adlı kadın yazarın romanından uyarlanmış, yine iki kadın yazar ve bir kadın yönetmen eliyle sinemalaşmış bu film. Filmin eksisi, durgunluğu ve duygusal açıdan dramadan çok belgesel havasında olmasıydı sanki. Ama bu havayı genç oyuncuların başarılı canlandırmaları ile aşmayı başarıyor. Özellikle de özgürlüğe kaçış müthiş sonuyla. Cameron rolüyle Chloe Grace Moretz’in çoğu kez şaşkın bakan gözleri, mimikleri ve vücut diliyle o yaşta lezbiyen bir kızın hal ve gidişatını iyi yansıtmış. Merkezde tanıştığı iki kafadar arkadaşı Jane’i American Honey (2016)’da oynayan Sasha Lane, Kızılderili kökenli Adam Red Eagle’ı Forrest Goodluck canlandırmış.

Yönetmen ise; Appropriate Behavior (2014) - Makul Davranış ile adını duyuran Desiree Akhavan. Yönetmen olan bitene soğuk kanlı bakmayı seçmiş bence. Filmin bana göre anlatmak istediği temel şey; güler yüzlü iyi baskı nasıl yapılır ve yolunu aramaya çalışan ergenlerde suçluluk duygusu nasıl yaratılır, bunu göstermek. Sonuçta çabaları başarıya ulaşıyor ve Mark (Owen Campbell) yaşamına son veriyor hem de cinsel organına attığı jiletlerle! Seyrettiğim ve burda yazı yazdığım diğer filmleri As You Are (2016) ve Super Dark Times (2017)’da olduğu kadar çok rolü olmasa da Owen Campbell o tatlı bakışlarıyla hayranlığımı bir kez daha tavan yaptırdı. 

Bağımsız sinemanın kalbi sayılan Sundance'dan Jüri Büyük Ödülü ile ayrılan film, benzer bir konuyu ele alacak olan ve müthiş bir oyuncu kadrosuna sahip Boy Erased (2018)’ın gölgesinde kalacak gibi geliyor bana ve merakla bekliyorum sonucu.

Filmle ilgili Blog yazım.

7/10

8/10

Kayla (Elsie Fisher) liseye geçmek için sekizinci sınıfta son haftasını yaşayan okulun pek de popi olmayan, çekingen, tatlı, şirin ama o yaşlarda pek önemsenen fiziksel özelliklere göre yaşıtlarından azıcık kilolu, yüzü sivilceli güzel bir kız. İnternette yayınlayıp yaşıtlarına tavsiyelerde bulunduğu videolarda tam tersine özgüven abidesidir. Bir nevi olmak istediği kişiyi canlandırır.

Videolar dışında pek görünürlüğü yok. Ergenliği de cep telefonuyla baş başa dibine kadar yaşayan biri. Üstelik okulda düzenlenen enler yarışmasında en sessizler seçilme başarısı mevcut. Ve fakat aynı yarışmada okulun en güzel gözlüsü seçilen oğlanı görünce vurulur ona. Bu güzel gözlü, Aiden (küçük ateşli tanrı gibi bir anlama geliyor isim) rolünde Luke Prael son filmi Boarding School (2018)’de olduğu gibi super.

Ama başrol Elsie Fisher’in elbette ve ona değinmek gerekirse, oynamıyor yaşıyor tarzında bir iş çıkarmış. Böylece, çok sahici onüç yaşında bir kızın kadrajından harika içten ve orijinal bir büyüme hikayesi çıkmış ortaya. Korkularıyla yüzleşip çekingenliğini yener ve hamle yapar ona. Bir havuz partisine balıklama dalar. Dalış o dalış kendini aşar adeta. Pek ilgisi olmasa da bana unutulmaz dizi My Mad Fat Diary (2013) ve ordaki oyunculuğuyla Sharon Rooney'i anımsattı film.

Filmde en dikkat çekici bir yan da babasıyla diyalogları. Önceleri Kayla’nın bu konuşmalardan çok sıkılıp telefonuyla baş başa kalmasıyla sonuçlansalar da zamanla babasının ısrarcı ve içten sevgisinin ve en önemlisi güveninin farkına varır ve ona itici güç olur. Babası bir yerde ona; kendisinin de onun yaşlarındayken aynı sorunları yaşadığını anlatıp, beni sen cesur yaptın, der. Bu bana şunları düşündürdü.

Bazı insanlar zor büyürler. Meşe ağacı gibi yavaş yavaş. Ama çabuk büyüyen kavak gibi hemen ilk fırtınada da yıkılmazlar. Hele bu geç büyüyen tür, bir evlatla ödüllendirilirse… Beraber büyürler ki o ağacın serin güvenli gölgesi arşı kaplar ve bin yıl yaşar…

Daha çok film karesi için Blog yazım.

7/10

Müthiş bir dehşet korku gerilim filmi. Bunu yaratan da sanırım naiflikle cesaret ve dehşeti kişiliğinde birleştiren oniki yaşında (neredeyse onüç) ilginç karakter Jacop. Ev hayatı pek normal değil. Babası üvey, annesi ise ona karşı biraz dengesiz ve ne yazık pek şefkatli bir sevgi beslemiyor gibi. Hayalperest ve geceleri kâbuslar gören ve sonuçta utanacağı sonuçlar yaşayan garip bir çocuk. Okulda da sosyalleşemeyen birisi. Bu öteki kimliği nedeniyle okulun zorbalarıyla başı fena halde dertte. Bir gün tanımadığı anneannesinin ölüm haberi gelir. Cenaze için onun evine giderler. Evde yalnız kalan Jacop anneannesinin fotoğraflarına bakar, eşyalarını inceler ve giysilerini kurcalamaya başlar. Merak işte bazılarını giyer. Özellikle bir gece kıyafeti ve eldivenle dans ederken… Üvey babası onun bu keşif yolculuğuna tanık olur. 

İpler kopar ve onu filmin esas konusunun geçeceği yatılı okula gönderirler. Bu okulun kendisi kadar az sayıda ki öğrencileri ve en başta da yöneticileri oldukça gariptir. Bunların hepsinin içinde öteki diye nitelenen Jacop şaşkına döner adeta. Ortama uyum sağlamak zorunda kalır, fena halde de uyum sağlar. Sonrası korku ve dehşet hele sonu muazzam bir sürpriz…

Film teknik açıdan pek fazla şeyler vadetmese de ilginç mekânlar seçilmiş. Senaryo da çok özgün olmasa da bana ilginç geldi. Sanki biraz American Horror Story (2011) tadında denebilir, onun kadar başarılı olmasa da. Jacob Felsen karakterine can veren Luke Prael çok başarılı. Daha önce Boy in a Backpack (2016) adlı kısa filmini izlemiştim. Orda engelli bir çocuğu sadece bakışlarıyla harika oynamıştı. Bu ikinci uzun filmi. Umarım daha güzel işlerde rol alır. Okulda arkadaş olduğu en sıra dışı ve ilginç tip olan Christine Holcomb. Bu rolde Sterling Jerins’in oyunculuğu da çok iyiydi. Onun dışında ki oyunculuklar vasat sayılır.

Daha çok film karesi için Blog yazım.

7/10

merhamet ve cesaret aynı kişilikte buluşursa

Günümüzden 20 bin yıl önce Paleolitik (yontma taş) devrinde Avrupa’da bir kabilenin yaşamı etrafında geçiyor film. İlkel toplumlarda (ünlü Fransiz düşünür ve antropolog Claude Lévi-Strauss’un çalışmalarını okuduktan sonra bu toplumlara “ilkel” demek pek içimden gelmiyor aslında) en önemli olaylardan biri, ergenliğe erişen erkek çocukların kabile avcıları arasına katılma ritüelleridir. İşte böyle bir hikaye ve biraz sıradışı gelişen devamı… 

Kahramanımız Keda (Kodi Smit-McPhee) erkek olmaya ava gider kabile şefi babası ve seçme avcıları ile birlikte. Avda yaşanan bir kaza sonucu herkes yaşamayacağını düşünüp bırakıp gider onu. Keda ise mucizevi bir şekilde hayatta kalmayı başarır. Ancak vahşi doğa acımasız, o ise tecrübesizdir. Bir kurt sürüsü ile karşılaşır ve saldırırlar ona. Sürünün alphası yaralanır. Keda yaşamının en zor ve belirleyici kararını vermek zorundadır. Mızrağı havada kalır kararsız…

Keda, mızrağı ile değil kalbiyle hareket etmektedir. Annesi bu özelliği nedeniyle vahşi av yaşamında sağ kalamayacağından endişe etmektedir. Kalkan mızrak iner ve kurdu kucaklar Keda. Onu yaşatmak için uğraşır kendi yaralarını iyileştirmeye çalışırken. Böylece klişe de olsa çok güzel bir vahşi hayvan çocuk dostluğu yeşermeye başlar acımasız ot bile bitmeyen kayalık dağ zirvelerinde. 

Babasının tavsiyesi; kabileyi yaşatmak için öldürmektir. Keda’nın seçimi ise yaşattığı bir vahşi kurt ile kabile olmaktır. Birbirlerini kurtarırlar. Böylece Keda “hiçbir şeyden korkmamayı” öğrenir. Böylece büyür ve “erkek” olur. Bunu da genel geçer yoldan değil kendi yolunda yürüyerek yapar. Filmin mottosu bence merhamet ve cesaret aynı kişilikte buluşursa pek harika olur…

Yetişkinliğe ulaşmaya çalışan çocuklar için, insanlarla iletişim kadar hayvanlarla kurulan dostluklar her nedense bazen daha iyi sonuçlar verebiliyor. Bunun nedeni sanırım yetişkinliğe geçiş için en zor ve acı verici şeyin, saf kimlikten sıyrılıp kültürel-toplumsal kimliğe geçiş travmasını yenmek için saf bilinçaltından oluşan bir canlı ile birlikte deneyimlemelerin daha tatlı ve oyunsal bir geçiş gibi yaşanabilmesi.

Bütün filmi neredeyse Alpha ile birlikte sırtlayan Kodi Smit-McPhee çok doğru bir seçim olmuş Keda’ya can vermek için. Bu nedenle kendisine hasseten tebriklerimi sunuyorum. Ve hep olduğu gibi yeni filmlerini veya dizilerini özlemle bekliyorum. Diğer tüm oyuncular ve özellikle kostümler çok iyi ve çaba harcanmış olduğu belli. Bu kostümler, yeni bir moda yaratabilirler. 

Filmin göze çarpan en zayıf yönü diyalogların çok güçlü olmaması. Ama benim anladığım bu bilinçli bir seçim. Filmin tümünde bilmediğimiz bir dil ile konuşuluyor. Bu yine belki başta söz ettiğim Claude Lévi-Strauss’a bir atıf. Onun dil ve uygarlık araştırmalarına: gramer hapishanesi. Böylece görsel şölen daha bir ön plana geçiyor.

Bu filmi sinema salonu ve imax görüntü ve ses sistemi ile seyretmek apayrı bir zevk oldu benim için. Dağlaların zirvelerinde dolanmak, bizonların üstünüze koşmaları ve kuşların suratınıza doğru uçmaları hele o köpüş yavrularının kucağınıza doğru koşuşturmalarını izlemek… İzlemek değil de sanki yaşamak güzeldi.

7/10

İkinci defa seyrettiğimde filmden zevk alabildim. Sanırım ilk seyredişimde filme tam kendimi verememişim ve anlayamamışım bu nedenle de pek beğenmemiştim. Jack (George MacKay) ile üç küçük kardeşi, Billy (Charlie Heaton), Jane ve Sam eski büyük gizemli ve uğursuz bir eve sığınmak zorunda kalırlar.. Türüne korku-gerilim deniyor ama içinde gizem, dram, aşk, sevgi kısaca herşey var bu İspanyol işinin. Değişik bir film. Bir türe sokulamayacak tarzda. Belki en çok fantastik drama denebilir. Psikoloji, duygusallık, aile özellikle de kardeşlik. Ama hepsi de kendince iyi yerde.

Beni ilk etkileyen tarafı dönem canlandırmasının çok başarılı olması. Mekanlar, objeler ve kostümler özellikle büyülü. Sanki gerçekten o dönemde o yerdesiniz hissini yaşatıyor. Tabi dönem de önemli 1969 Amerika. Benim en sevdiğim dönemleri. Neden derseniz 1950’ler Amerikası çok büyülü çünkü 2. Dünya savaşı sonrası çok zenginleşmiş. Ama çok da çocuksu ve abartılı. 60’larsa tam oturmuşluk ve arayış, merak ve kendi dışında ki dünyayı anlama dönemi. Mekanlar kadar onları dolduran oyuncular da harika. Hepsi başarılı birbirleriyle de filmle de uyumlular. Oyunculuklar önceki işlerinden tanıdığımız aktörlerle çok iyi. As You Are (2016)’dan hatırladığım Charlie Heaton. Pride (2014) ve Captain Fantastic (2016)’ten bildiğim George MacKay gibi. Ve diğer tüm oyuncular çok başarılı ve rollerine oturmuşlar.

Karakterler kimi zaman soğuk, bazen sımsıcak. Bazen korkutucu bazen gülünç.. En çok hoşuma giden şey de aralarında yaş farkı olsa da kardeşlerin bir arada kalabilmek için mücadele etmesi, zaman zaman oyunlar oynayıp eğlenmeleri kendilerine güzel ve korunaklı bir dünya yaratabilmeleri tehlikelerle dolu çevrelerinde.

Marrewbone çocukları açısından, babaları da anneleri de birlikte kalabilmeleri için başka nedenlerle de olsa dış dünyaya karşı bir sır olmak zorunda. Bu, filme büyüme süreci açısından müthiş bir metafor katıyor ve anlatımı zenginleştirip katmanlaştırıyor. Filmin sonlarına doğru gerçekten neler olduğunu anlamaya başlıyoruz. Filmin değişik bir anlatım tarzı var ama oldukça başarılı. Bir başka açıdan bakılırsa da; saf sevgiyi anlatıyor film. Aslında Jack ve kardeşleri arasında ve Jack ve kız arkadaşı arasında. Hiç birbirine karıştırmadan sevgilerimizi yaşayabilir miyiz?

7/10

"Kaderin saklamayı tercih ettiğiniz şeyleri ortaya çıkarmak gibi bir yönü vardır. Bazen bizi birlikte tutar bazen ayırır"

Sıradan drama ve romantizm klişeleri de barındıran ama ana konusuyla özgün ve minimalist güzel bir gençlik aşkı ya da ilk aşk veya gençken sonucu düşünülmeden yapılıveren ilk büyük hata ve bunun yaşanan sonuçları, bir yaz aşkı filmi. Bir de çocukların gözünden ebeveynlerinin yaşamlarına atılan harika gözlemler sahneliyor. Umulmadık büyük olaylara rağmen film kendi akışında tatlıca ve yavaşça ilerliyor. Bu da seyreden de bir roman okurmuşcasına olay ve duyguları sindirmeyi sağlıyor.

Olaylar daha çok on altı yaşında genç Conrad Stevens (Tye Sheridan genç karakter; Pablo Schreiber yetişkin) etrafında geçiyor. Filmin ilk ve son diyalogu ise yetişkin Conrad’dan geliyor. İki kankası var genç Conrad’ın; hafiften asi olayların adamı Hunter (Austin Abrams) ve ortama uyum sağlayan Tim (Ryan Lee). Conrad onlara göre biraz daha erken olgunlaşmış ve artık kız arkadaşı Grace (Kaitlyn Dever) yaşamının odağı olmaya başlamıştır.

Conrad’ın Grace’in ailesiyle ilk başlarda iyi başlayan ilişkisi, sevgililerin ilişkisinin ilerlemesi ve üstüne üstlük bir şakayla başlayan ve aile ile ilgili trajik olay nedeniyle sonraları birçok bakımdan pek hoş gelişmez. Bir ölüm ve suçluluk duygusu - bir nevi suç ve ceza - çok safça, bir ergenin yaşadıkları ve gözlemleriyle aktarılıyor.

Conrad’la Grace’in ilişkisinde benim ilgimi çeken bir başka ayrıntı daha oldu. Belki birçok yerde anlatılmasına rağmen burda benim gözüme daha net göründü. Kadınlar ilişkiler konusunda çok profesyonel ve plancılar ya da kısaca sonuç odaklı diyelim. Erkekler ise bu konularda hep çocuk kalıyorlar. Belki büyüdükleri tek konu olsa olsa boş dünya işleri. 

Büyümeye çalışırken ne yapacağını pek de bilemeyen masum bir delikanlı Conrad. O yaşta bir ergenin hoşlandığı bir kız karşısında sevindiği veya tedirgin olduğu anları çok iyi mimikliyen ve özellikle kocaman ağzıyla gülüşü bir harika olan Tye Sheridan bu karakteri canlandırırken çok başarılı, daha önce seyrettiğim filmlerinde olduğu gibi. Belki de kariyerinin başladığı film olan The Tree of Life (2011)’da ki Steve karakteri özellikle yıkıcıydı.Mud (2012) ve Joe (2013) de sıra dışı güzel yapımlardı ve iyi oyunculuk sergiledi hep. 

Kaitlyn Dever’ı anımsadığım kadarıyla harika bir film olan Short Term 12 (2013)’de izledim sadece. Orda sanki daha iyiydi. Ama burda da rolünü kotarmış başarıyla. Özellikle yukarda söz ettiğim kadınların farklı yapısını gözlerinde çok iyi gördüm. Onun dışında tüm oyunculuklar iyi. Bir de, eğer filmi izlerseniz son diyalogda ortaya çıkan, yetişkin Conrad’ın çocuğunun ismine dikkat edin.

8/10