Bugün Ne İzledim - benteksizhepin

Heartstone

 

Bu film için; İzlanda’nın küçük bir balıkçı kasabasında, maceralara atılmaya hazır büyümeye çalışan iki genç ergen arkadaş olan Thor ve Kristján arasında geçen, hemen herşeyi yaşamaya çalıştıkları zaman zaman kavga zaman zaman tatlı ve utangaç sonra şakaydı diye geçiştirdikleri yakınlaşmalarla dalgalanan, çalkantılı ama harika, dramla da dolu yaşadıkları şeylere çok güzel bakışlar denebilir. Hele bu bakışların fonunda İzlanda’nın enfes doğası olunca. Hele o karanlık ülke yazın aydınlanıp bir harika parlayınca sonra kış gelince tekrar gizemli kararınca ve bunların hepsini filmin teknik ekibi sadece ayna gibi göstermek yerine bir tablo halinde bize sununca, seyri zevke zevk katıyor seyredende. En azından ben de öyle oldu.

Filmlerin afişi, fragmanı ve en çok da başlangıçları çok önemlidir benim için. Adam olacak çocuk bokundan belli olur misâli. İzlanda’da güneşin tam olarak batmadığı yaz mevsiminde kasabanın rıhtımında miskince güneşlenen ergen oğlanların kendi vücutlarında ki değişimi elleriyle yokladıkları bir sahneyle başlıyor film. Tatlı ışık oyunları eşliğinde. Bu sahnede tek giyinik olan Thor, daha henüz diğerleri kadar büyümemiş sanki. Hareket arıyor çocuklar gibi. Denizde gördüğü bir balık sürüsü onu çok heyecanlandırıyor ve kankası Kristján’ı çağırıyor balıkları yakalamak için. Balık tutmak bir çocuk hele erkek çocuk için önemli simgesel anlamlar taşır. Devamlı hareket eden ve denizden çıkan (yani sudan insan gibi aynı) bu fallik hayvanı avlamak erkekliğini kanıtlamak gibi bir ritüel anlam taşır belki de.

İşte böyle başlayınca film, anlatacak birşeyleri olduğu bunu da iyi oyunculuklarla, iyi bir senaryoyla ve teknikle yapacağı da belli oluyor. Görünüşte, Kristján yaz ilerledikçe her an birlikte olduğu en yakın arkadaşı Thor’a arkadaşlıktan da öte duygular hissettiğini keşfetmeye başlarken, Thor’un aklı da hoşlandığı kız Rakel’in gönlünü kazanabilmekte görünmektedir. Ve yaşıtları diğer kızlar da girer yaşamlarına. Tam bir büyüme macerasına ve anlatısına dönüşür film böylece. İki arkadaş da kendi evlerinde sorunlarla boğuşmaktadırlar. Thor’un babası, onları terketmiş ve genç bir kızla evlenip uzaklara taşınmıştır. Evde tek erkek olarak kalan Thor, kız kardeşlerinin onunla uğraşmalarıyla başa çıkmakta zorlanmaktadır. Bekâr kalan annesi kasabadaki bazı erkekleri eve getirmeye başlar. Bir erkek çocuk için en dayanılmaz şey. Kristján’ın babası ise ona ve annesine şiddet uygulamaktadır. Sorunlarla bezeli bu yaşantılar ergenlikte arkadaşlar arasında yakınlaşmayı daha da pekiştirir. Hurda araçları parçalayıp, yakaladıkları balıklara eziyet ederler. Bu saldırganlıkları yaşadıkları kötü şeylerin kin ve öfke olarak dışa vurumudur adeta. Devamlı birlikte takılmaları ve birbirlerine çok yakın oluşları da yaşıtları tarafından ibnelik olarak nitelenip, alay konusu olmaya başlayınca… Dertler daha da artar…

Bazı filmlerin başlangıçları kadar son sahneleri de onların ne menem bir film olduklarının ölçütüdür. Bu konuda benim izlediğim en kült son sahne Truffaut’nun Les Quatre Cents Coups (1959) - The 400 Blows filmindeydi. Hjartasteinn’in bitiş sahnesi de çok güzel ve anlamlıydı. Thor, filmin başladığı yer olan kasabanın rıhtımında ama bu defa İzlanda’nın kış karanlığında gördüğü bir şey karşısında gülümser. O sahnede bir çocuk görür onun geçen yaz ki halini yaşayan ve o çocuğun yaptığı şeye attığı bakış gerçekten harikaydı. Bu tatlı bakışın anlattığı şey, herşeyi anladım, herşey boş bir döngüdür yaşamda… demek oluyor adeta.

Filmdeki performansların büyük çoğunluğunu çocuk oyuncularca gerçekleştiriliyor. Hepsi oldukça doğal ve başarılı işlerini yapmışlar. Film çekildiğinin farkında olmadan yaşamışlar sanki. Ama özellikle Thor rolünde oynayan ve ilk defa bir filmde rol alan Baldur Einarsson için ayrıca yazmak gerek; çocuk oyuncu doğmuş belli ki, çocuk hem oynamış hem yaşamış hem de ağladığı zaman beni de ağlatmış, helâl yani… Bu filmde oyuncu yönetimindeki başarısıyla da boy gösteren yönetmen daha önce çekmiş olduğu kısa filmleri ile 200’den fazla film festivali tarafından kabul edilmiş ve 50’den fazla ödül almış olan, Gudmundur Arnar Gudmundsson. İlk uzun filmi olan Hjartasteinn’in konusunu oluştururken kendi çocukluğunun geçtiği küçük bir balıkçı kasabasındaki anılarından esinlenmiş. Film festivallerinde 27 ödül kazanan bir film, Venedik Film Festivali’nde Kuir Aslan (Queer Lion) Ödülü’ne de layık görülmüş.

Filmle ilgili Blog sayfam.

9/10

 

Özgün ve iyi konusuyla ilk baştan film izleyeni içine çekiveriyor. Konu; evlenme hazırlığı yapan cep telefonu dükkânı işletmecisi (nişanlısının deyimi ile işi esasen kılıfçılık) yurdum erkeği Konya’lı Aykut Aslan’ın bir organize kumpasla ekmek teknesinin dımdızlak bırakılması üzerine bir tesadüf sigortacı Gülşah ile yollarının kesişmesi… Aykut’un olumlu bir sigorta raporuyla zararının tazminine, Gülşah’ın ise babasının evlenme zorlamalarından kurtulmaya gereksinimi vardır. Bu minval üzerine başlıyor film. Genelde filmlerde olan bitenlerden farklı olarak gelişen olaylarla da devam ediyor ve hiç sıkmadan merakla ve gülmece ile kendini izlettiriyor. Filmin Aykut’u yani Cem Gelinoğlu, bence başarılı ve içten bir oyunculuk sergilemiş. Hatta film biraz da bu tiplemenin başarılı canlandırılması ve senaryonun ilginçliği ile ilerliyor denebilir. Yani içten eski Türk filmlerini andıran bir hava yaratılmış. Çekilen mekân da buna uygun düşmüş. Üsküdar’ın Selimiye ve Çiçekçi semtleri… Sevilen dizi Kuzey Güney (2011 - 2013) dizisinde iki kardeşin babalarının fırını ve üstünde ki evleri de bu sokaklarda idi.  Cem Gelinoğlu “Ali Kundilli” tiplemesiyle tanınıyormuş. Ben seyretmediğim için bilemiyorum ama o film serisinde hem oyuncu hem senaristmiş. Bu filmde de Giray Altınok ile filmin senaryosuna imza atmış. 

Filmin en hoşuma giden yönü, Türk filmlerinde en sevmediğim şey olan bir espri, bir diyalog neyse artık izleyici salak ya gözüne soka soka sahnenin uzatılması veya tekrar ettirilmesi. İşte bu filmde o yok. Bir iki klişe diyalog dışında pek yerli filmlerin hastalıklarına bulaşmamaya özen göstermiş gibi. Eksisi bir iki komik diyalogun farklı sahnelerde tekrarıydı, buna şaşırdım. Çok iyi başlayan ve devamı daha da iyi gelen filmin sonu, oluşan yüksek beklentimi karşılamadı gibi. Ama ne olursa olsun ortalamanın üzerinde temiz bir iş çıkartılmış ve mutlaka izlenmesi gereken bir film ortaya çıkmış.

Filmle ilgili Blog sayfam.

7/10

Night Flight

 

Filmi epey süre önce online izlemiş ve çok beğenmiştim. Sonra indirip arşivledim ve bir daha izlemek için epey süre geçti. Bugünlere nasipmiş. Ve ikinci defa seyri ve unutulmasın diye hakkında birşeyler karalamayı fazlasıyla hakediyormuş. Çünkü bir çocukluk aşkına dair güzel ve değişik bir film bu. Çocukluk aşkı kadar heyecan verici, güzel ve biricik bir şey yoktur bana göre. Bu anlar unutulup gitmez de devam ederse ve hele karşılık bulursa insanın bütün yaşamını mutluluk kaplar ama tek taraflı kalırsa bu da tam bir yıkım her halde. Yong-ju Shin tam da bunları yaşayan biri, bir türlü çocukluk aşkını unutamaz. Eski anıları hatırlar, sevdiğinin çocukluğundan beri çektiği fotoğraflarına bakar durur. 

  

Üç genç erkek çocuğu Yong-ju, Gi-Woong ve Gi-Taek, ortaokulda en iyi arkadaştırlar. Ama zamanla babası eylemci bir sendikacı olan Gi-Woong, onlardan kopar hatta hayattan kopar. Okulda zorbalık görmeye başlar ve arkadaşlarının yardımını da istemez. Yollar ayrılır böylece. Gi-Woong büyüdükçe zorbalığa zorbalıkla karşılık vermeyi öğrenir ve bir çetenin lideri olur. Babası polis tarafından aranırken o annesiyle evde yalnız yaşar, herkese olduğu gibi annesine de soğuk davranır ve hemen kimseyle pek konuşmaz. Yong-ju ise, çalışkan ders notları yüksek, düzgün biridir ve okulun ondan beklentisi Seul Üniversitesi’ni kazanmasıdır. O da bekâr annesiyle yalnız yaşamaktadır ve Gi-Taek ile arkadaşlığına devam eder. Lisedeyken yolları tekrar kesişir üç arkadaşın. Yong-ju gözünü alamaz Gi-Woong’dan. Çünkü onun çocukluk aşkı o. Ve aşkı alevlenerek devam etmektedir. Üstelik Gi-Woong onu görmezden gelse de hatta çeşitli nedenler yaratarak peşi sıra dolandığı için şiddet uygulasa bile. Aşk sevdiğin için herşeye katlanmak mı?

Çok az sahne barındırsa da aslında filmin bel kemiğini iki liseli gay kankanın bir yüksek binanın en üst katında ki kapanmış bir gay barının kalıntılarında buluşup, yaptıkları derin sohbetler oluşturuyor. Barın adı da “Gece Uçuşu”… Bu kankaların biri, tabiatıyla Yong-ju. Diğer arkadaşı bu alemde ona göre daha tecrübeli ve onun imkânsız bir aşka tutulduğunu anlayıp hayat tavsiyesini veriyor “Eşcinsel olmayan birini sevmek fare zehri içmekle aynı.” Çalışkan düzgün biri Yong-ju ama bir tarafı da tam bir hergele gay. Çünkü aşkında öylesine ısrarcı ki. Çok güzel ayrıntılar var filmde. Misâl, Gi-Woong bir çete kavgasından kaçarken Yong-ju’nun okula gidip geldiği bisikletini zorla alır ve geri vermez. Yong-ju'da da onların evine gider bisikletini sormak için kimseyi bulamayınca, Gi-Woong'un yıkanmış kuruyan okul gömleğini alıp düğmesini söker ve gömleğe tükürüp bahçeye atar… Söktüğü o düğmeyi bile saklar ve sakladığı küçücük gömlek düğmesini çok zaman sonra kızdığında Gi-Woong’ya geri verir ve onu şaşkına çevirir. 

Toplumun genelinin ne kadar kıyıcı, zavallı, acımasız ve sıradan ama azınlık da olsalar bazı insanların ne kadar soylu olduğuna dair bir hikâye bu bence. İnsanı çıldırtırlar sen sıradan insanlarla ilgilenmezsin bile ama senin peşini bırakmazlar asla. Gi-Woong soylu biri bence ve tabii eşsiz aşkıyla Yong-ju. Üç arkadaştan diğeri olan Gi-Taek ise herhalde soysuzları temsil ediyor. Daha başka ilginç karakterler de var filmde. Gi-Woong rolünü oyuncu Jae-Joon Lee çok iyi dramatize etmiş ve belki Yong-ju karakterine can veren Si-Yang Kwak hariç herkesi gölgede bırakmış. Çekimler sıradan olsa da bazı planlar oldukça iyiydi. Bu film kurgusuyla tam bir film, konusu ise nedense aşkın tersten anlatımı gibi geldi bana. Kore sinemasının harika ve orijinal hikâyeler bulmak konusunda ki başarısı ve farklı anlatımı da pes dedirtiyor insana.

Filmle ilgili Blog sayfam.

8/10

Passing Hearts

 

Daniel’e yakın bir zamanda kalp nakli ameliyatı yapılmıştır. Yaşadığı bu olaydan dolayı genç Daniel bir karmaşa yaşamakta ve geçirdiği ameliyatın vücudunda kalan büyük izine sorar gözlerle bakmaktadır hep; hayatı nasıl ve neden kurtuldu; acaba organ bağışçısı diğer çocuğa ne, nasıl oldu; esas olarak da kalbini taşıdığı ve onunla yaşadığı kişi kimdi? Bu sorularla acı çekmektedir. Bu sorulara cevaplar bulmak için, kalbini aldığı çocuğun yakınlarının nerede yaşadıklarını tespit eder ve onları ziyarete gider. Bu buluşma herkes için acı verici durumların yaşandığını gösterse de ölen çocuğun ailesinin tepkisi ne olacak o daha da ilginç? İlginç 15 dakikalık bir kısa film.

Filmle ilgili Blog sayfam.

 

8/10

The Feast of Stephen

 

Stephen basketbol oynayan bir grup yaşıtı genci seyretmektedir. Üstsüz basketbol oynayanları adeta süzüşü ve onlarla ilgili kurduğu hayaller eşcinselliğini sezinletir. İzlenen gençler bunu farkettiklerinde homofobik zorbalık sahneleri başlar. Ama Stephen hayal kurmaya devam eder, bu neredeyse zorbalığa bile razı olmak mı demek? Bir hınzır pis gülüş ve soru işaretiyle bitiyor film. İlginçtir, ünlü Amerika’lı oyuncu James Franco’nun yazıp yönettiği bir film bu. Eşcinsellik, izleme ve zorbalığa uğrama ya da fantezi üzerine sözsüz çok kısa 5 dakikalık siyah-beyaz bir film. Ama alt metninde epey ve farklı bir şeyler anlatmayı hedeflediği kesin. Zorbalığa uğrayanla zorbalık yapanlar arasında yaşananlara veya yaşanabileceklere farklı bir yerden veya bir fanteziden bakış açısı da denebilir buna.

Filmle ilgili Blog sayfam.

 

8/10

Parasite

 

Pencerelerinden sarhoşların daha gündüz vakti gelip işediği bir sokağı gören bodrum kattaki evlerinde yaşayan işsiz, fakir; anne, baba ve bir abla, yirmili yaşlarda bir erkek kardeşten müteşekkil değişik ve şaşırtıcı biçimde zeki Ki-taek ailesi odak noktamız. Yaşamak için yalancı ve düzenbaz olsalar da birbirlerine bağlılıkları ve dürüstlükleri pek tatlı. Her şeyleri gerçek ve hayata dair fazla sokağa ilişkinse de. Baba Kim Ki-taek aldırmaz, iyimser bir tip. Anne herşeye maydonoz, pek geçimli biri değil ama çocuklarına karşı iyi, klasik anne. Evin oğlu Kim Ki-woo üniversiteyi kazanamamış ama İngilizcesi süper. Kız ayrı bir dahî. Photoshop filân her tarakta bezi var. 

Ve şimdi başka bir evde sıra; ünlü bir mimarın kendi ailesiyle oturmak için planlayıp yaptığı ama bir süre oturduktan sonra sattığı bahçeli müstakil tasarım bir evde yaşayan anne, baba, liseye giden abla ve daha okula gitmeyen küçük erkek kardeşten kurulu zengin ve biraz saftirik Park ailesi… Onların hayata bakışları ve birbirleriyle ilişkileri sanki daha plastik. Kız özelliği olmayan sıradan bir öğrenci, İngilizce dersi alıyor. Oğlan Da-song annesi tarafından bir soyut resim dâhisi olarak görülüyor.

İşte bu iki her bakımdan benzemez ailenin yolu tamamen tesadüfi bir şekilde kesişir.Kim Ki-woo, Park ailesinin kızlarına İngilizce dersi vermek için eve bir girer pir girer. Bundan sonra olaylar çok hızlı ve şaşırtıcı şekilde gelişir. Müthiş senfoni başlar her bir olayın ve karakterin çok sesliliği anlamında. İki aile şaşırtıcı biçimde iç içe geçer. Parkailesinin en küçük çocuğu Da-song’dan başlayarak evin kadim hizmetçisinin müthiş gizemine kadar herşey acayip sürükleyici. İlginç olan, Park ailesinin fertlerinin birşeylerin farkına varamıyor olmaları, nedense etraflarında olan bitenle ilgili tek algıladıkları şey insanların ya da sadece Ki-taek ailesinin kötü kokmaları.

Filmin sonlarına doğru oluşan o yakalamaca kaçmaca sahneleri bana aslında göremediğimiz gerçeğin hep yanıbaşımızda olduğu metaforunu yaşattı. Ya da aslında bunların kendi bilinç altımızda hep var olduğunu ya da yaşandığını farkında olmadan. Bodrumlar ve karanlıklar hep bilinç dışını temsil eder zira. Diyalogların hepsi o kadar anlamlı ve derinlikli ki eğer düşünürsen sanki bir filmde bir klasik roman okur gibi. Batı dünyası bakış açısının sınıfsal anlamda aşağıdakiler yukardakiler diye nitelendirdiği şeye bir asya bakış açısı sanki. Bana göre hem basit hem deruni bakış açısı da denebilir bu filmi ille özetlemek gerekiyorsa. Doğuda aslında herşey rüyâ misali. Biraz da masal, biteviye herşey tekrar eder. Tarih tekerrürden ibarettir hikayesi. 

Filmin yazar ve yönetmeninin başka hiçbir filmini seyretmedim. Joon-ho Bong, türler arasında dolaşmaktan hoşlanan, hep mesaj taşıyan filmler yapan, kaotik ortam yaratmada ustalığını kanıtlayan bir yönetmenmiş. Güney Kore’de çektiği Memories of Murder (2003), The Host (2006) ve Mother (2009) gibi filmlerle tanınan Bong Joon-ho; beğeni kazanan Snowpiercer (2013) ile Hollywood’a adım attıktan sonra, Jake Gyllenhaal ve Tilda Swinton’lı Netflix filmi Okya (2017)’ye da imza atmış. Daha sonra ülkesine dönüp kariyerinin en önemli filmi olan yazımız konusu filmle ülkesine ilk Altın Palmiye Ödülü’nü getirdi.

Oyunculara gelirsek; hepsi çok iyiydi ama ben en çok Kim Ki ailesinin babası Kang-ho Song’u, onun oğlu Kim Ki-woo’yu oynayan Woo-sik Choi’yi ve Park ailesinin annesini canlandıran Yeo-jeong Jo’yu beğendim, bu arada çok da güzel bir kadın… Park ailesinin ufaklığı Hyun-jun Jung’da süperdi. Senaryo ise; tam bir film senaryosu yani başı belli sonu belli amacı belli ve incelikli yani soylu. Dizileri ben de çok severek izliyorum ama film formatı elbet bir bambaşka. Bu filmde izleyene bihakkın bunu yaşatıyor. Kamera o kadar özgün olmasa da bazı sahnelerdeki planlar o kadar harika ki her biri özenli bir fotoğrafın tasarımı tadında. Bu anlamda nedense bana bu film bir Güney Kore işinden çok Japon filmi havası yaşattı. Shoplifters (2018) - Arakçılar filmiyle akraba gibi bu film. Shoplifters'da tam tersi duygu olarak bir Japon filmi olmasına rağmen teknik olarak Güney Kore filmi havasındaydı… 

Film kara komedi, dram ve gerilim arasında tatlı köprüler kurmuş ordan oraya dolaştırıyor sizi. Neyse daha çok şeyler yazarım filmde yok yok ama biraz daha uzarsa kimse okumaz herhalde. Bu asya filmleri içine girdikçe kafayı yedirtir insana. Asya dramasına ısınmak için iyi bir çıra. Ama oldukça da yüksek bir çıta. Çok şeyler yaşandı anlatıldı fimde ama asıl her halde tersine bir oedipus karmaşasıyla bitti film. Son sahneler çok ilginçti sonu da öyle. Buraları anlamlandırabilmek için üç defa seyrettim. Anladım ama anlat deseniz ne anlatırım bilemiyorum. Filmin çok etkisinde kaldım. 

Park ailesinin annesi ile Kim Ki-woo arasında geçen çok komik bir diyalog.

Anne - Da-song doğuştan bir sanatkâr. Yaptığı resme bak.

Kim Ki-woo - Çok metaforik. Altında güçlü bir anlam yatıyor.

A - Yatıyor gerçekten, değil mi? Sanattan anlıyorsun.

KKW - Bu bir şempanze, değil mi?

A - Bir otoportre.

KKW - Elbette!

Filmle ilgili Blog sayfam.

Pretty Boy

 

Sean, eşcinsel olduğu için okulda güzel çocuk lakabıyla anılan ve zorbalığa uğrayan lise öğrencisi bir genç. Babası birgün odasında eşcinsel bir dergi bulur. 18. yaş gününde doğum günü hediyesi olarak bir kadınla bekaretini kaybetmesi için bir fahişenin onu beklediği motel odasına götürür. Koyu hıristiyan doğru babanın amacı oğlunu erkek yapıp düzeltmek. Otel odasına giren Sean, utangaç, çekingen ve içinde bulunduğu durumdan o kadar tedirgin ki… Bir taraftan yapmak istiyor, eşcinselliğinden utandığı için; bir taraftan içi almıyor bu durumu. Neyse ki önce bu kararsızlığına çok kızan fahişe Katie, ona yardım elini uzatır ve aralarında bir bağ oluşuverir. Katie aşkını sorar ona, David'i bile anlatır ve David'i beraber yaşarlar.

Durumdan memnun olan Sean onu çocukluğunda çok seven ve en önemlisi onu gerçekten anlayan tek insan olan annesini hatırlar…  Onu da anlatır Katie'ye. Beraber çok güzel ve öğretici bir gece geçirirler Sean’ın babası dışarıda arabada oğlunu beklerken. Ve kendi çocuğuna bakan annesi göstermediği için oğlunu göremeyen Katie, Sean’ı oğlu gibi sever... Sean'a hayatta ailesinin değil kendi istediklerini yapmasını, kimseden korkmamasını… Öğütler ve gider… Sean gerçekten erkek olmuştur, her ne kadar babasının umduğu yönde olmasa da… Artık çocukluğunda olduğu gibi boş arazilere çıkıp bağırmana gerek yok güzel oğlan Sean… Bu arada Sean’ı oynayan Nick Eversman filmin ismiyle müsemma çok güzeldi...

Filmle ilgili Blog sayfam. 

8/10

Flipped

 

Aşk ne karmaşık bir şey. Hele de ilk aşk aman allahım; ne ölçüsüz ve abartılı heyecan, haz ve ızdırap bir arada… Sen seversin o seni sevmez, o seni sever sen yanıp tutuştuğun aşktan soğuyuverirsin nedensiz. İnsanoğlu özünde bencil mi ne. Ama Juli Baker öyle bir kız değil işte. Bryce Loski daha ilkokul ikinci sınıfta sokağın karşısındaki eve taşındığında onun gözlerine bakar bakmaz vurulur ve ilk öpücüğü kabul eder ilk bakışını. Ne olursa olsun her şeyi olumlu algılayıp onun peşini hiç bırakmaz gerçek öpücüğünü alacağı günü sabırla bekleyerek. Böylece yıllar geçer büyür 8. sınıf olurlar, durum değişmez. Juli hep iyimserdir, sevdiğinden ve sevildiğinden emin. Oysa Bryce ilk gün olduğu gibi hep çekingen ve utangaç. Hatta kızdan kurtulmak için onun sevmediği kızlarla çıkmayı bile dener. Ama nafile çaba, Bryce’ın dikkatini çekebilmek için Juli bazen öyle abartır ki işi okul otobüsünü beklerken koca çınar ağacının tepesine tırmanıp aşağıda bekleyenlere otobüsün seyrüseferiyle ilgili canlı yayın yapmak gibi…

Juli biraz deli her dâhi gibi. Ama bu arada ağacın tepesinde o yüksekte birşey daha görür Juli, güneşle bulutların oynaşmasını, o garip renklere aşık olur ve tabii o büyük çınar ağacına da. Ama olan olur bir gün, o arazinin sahibi ev yapmak için ağacı kestirmek ister… Juli artık o eski umut dolu kız değildir, işin enteresan tarafı Bryce’da eski ne istediğini bilmez korkak değildir… 

Çocuk kitapları yazarı Wendelin Van Draanen’nin aynı adlı romanında uyarlanmış film. Kitap Türkçe’ye de çevrilmiş Yanılmak Güzeldir adıyla. Film için, 2000’lerde geçen konu 1960’lara geri çekilmiş. İyi de olmuş eski arabalar, kıyafetler, yaşam tarzı çok güzel canlandırılmış. Bu sevilesi filmin yazarı ve yönetmeni; benim için best of the best bir büyüme film olan Stand by Me (1986)’nın da yönetmeni olan on parmağında on marifet adam Rob Reiner. Ayrıca When Harry Met Sally (1989) filminden de tanıdık biri epeyce. Oyuncuların hepsi çok iyiydiler. Tabi özellikle, Juli ve Bryce’ın ergenliklerini canlandıran genç oyuncular çıta üstü harikaydılar. Madeline Carroll, çok güzel ve değişik gözlere sahip şirin suratlı bir kız; Callan McAuliffe çok yakışıklı sarışın afeti bir delikanlı… 

Filmin en ilginç yönü aynı olaylara Bryce’ın ve Juli’nin gözünden ayrı ayrı bakması olmuş. Küçücük gibi görünen herkesin yaşadığı konular böylece daha iyi anlaşılır olmuş ve eğlenceli hâle gelmiş. Filmde yer alan her karakter yaşayan tipler olmuş ve çok ilginç yönler kondurulmuş. Juli tam da aşık olunası bir kız… Bryce’ın da tam şaşkın ne istediğini bilmez oğlan çocuğunu temsili çok güzel ve zaman zaman komikti. Özellikle Bryce’ın babasının herkese kaba davranıp, tepeden bakışının nedeni anlaşıldığında; ne güzel bir tipleme yaratıldığı anlaşılıyor. Bir de eşini kaybedinceBryce’ların evine taşınan dedesi oldukça öğretici bir karakter oldu genç aşıklar için. Daha bir sürü ilginç karakter var… Kısaca hiçbir saniyesinde sıkmayan bir iş, bitmese diye gözünün üçüne bakılan tarz filmlerden. Sinema sanatı açısından fazla bir değer taşımasa da aynı Stand by Me (1986) filmi gibi konusu ve işlenişiyle bir mihenk taşı olduğu kesin. Herhalde izleyip de beğenmeyen olamaz.

Filmle ilgili Blog sayfam. 

 

8/10

Sivas

 

Venedik Film Festivali’nin ana yarışmasına bugüne kadar Türkiye’den ilk uzun filmiyle katılabilen tek yönetmenmiş okuduğuma göre; ilginç adam Kaan Müjdeci… Soyadını hak eden biri zahir harbi müjdeliyor bazı şeyleri. Ve kendini feminen heteroseksüel olarak niteleyebilecek kadar cesur biri. Almanya’da yaşamış hatta bar işletmiş ama Almanca öğrenmemiş Alman’lara kızdığından. Yani kimseyi takmayan, olumlu anlamda ters bir adam. İkinci filmi Iguana Tokyo’nun da eli kulağındaymış. Yeni filmi, Almanya-Türkiye-Japonya ortak yapımı bir film. Konusu ilginç ama video oyunları falan filan içerdiğinden benim pek ilgimi çekmeyecek sanırım. Neyse dünya benim zevklerim etrafında dönmüyor sonuçta adam başarılı, en önemlisi ayrıntıcı, sanat zevki olan nadir biri, e daha ne olsun. Çek baba filmlerini izleyelim sana da bu yakışır.Kazanma duygusu ve masumiyet üzerine bir film, demiş Sivas için… Bir kere diyalektiği kavramış hoca. En sonda söylenecek sözü de en başta söyleyeyim; bu film izlenmeli.

Onların yolu Aslan’ın seyretmeye gittiği bir köpek dövüşünde kavgayı kaybeden ve sahibi tarafından ölüme terkedilen Sivas’ı kanlar içerisinde görmesiyle kesişir. Biz de kan pıhtısından ve kanlar içerisinde doğmuyor muyuz sanki. Ama Sivas’ı dövüştüren sahibi muhtarın oğludur, yörede iktidarı temsil etmektedir ve kaybetmeye tahammülü yok. Üstelik okulda ki Pamuk Prenses ve 7 Cüceler oyununun Prensi bu oğlan, üstelik Ayşe o oyunda Prenses, üstelik Aslan o oyunda sadece bir cüce. Üstüne üstlük Aslan aşıkAyşe’ye. Bu durumda Aslan, kendi gibi yaralı Sivas’ı görünce kaderlerinin bir çizildiğini anlar. Sahiplenir, yaralarını sararlar birlikte ve iyileştirir ve dost olur onunla. Ama bozkır coğrafyasında bu dostluk nereye kadar… Erkekler rekabet eder, köpekler onlar adına dövüşür Aslan’ın Yozgat’ın bir köyünde ki dünyasında bu budur. Filmde küfür gırla ama o kadar içten ki, çocuklar bu küfürlerle erkek dünyasını test ediyorlar âdeta. Çünkü kadınlar da bu dünyayı yadırgamıyorlar sanki - bu benim fikrim ve sanırım Kaan Müjdeci bu görüşte değil - Ama işte filmde Aslan’ın sevdiği kız, köpeğini neden dövüştürmediğini sorduğunda o küfürbaz Aslan naifleşir birden ve sen çocuğumuz olsa onu boğuşturun mu, diye sorar gerçekçi Ayşe’ye. 

Bir çocukla hayvanın dostluğu hep büyülüdür ve sinemada çok işlenmiştir bu konu. Hele de erkek çocukları için zira kızlar için gelecekte yaratacakları bir canlı hep bilinçaltlarında büyür zaten. Hayvan büyütmek onlar için bir alıştırma sadece. Ama erkek çocukları için bu, kendi vahşi doğalarıyla tanışmak ve mümkünse eğer bir aşma fırsatı; yani büyümek belki ya da en güzeli hep çocuk kalabilmek. Aslan için de başlarda böyle oluyor, insana yabancılaştıkça hayvana yaklaşıyor ve hayvana yaklaştıkça insana yabancılaşıyor. Ama Aslan büyüyor sonuçta, Sivas’ın dövüşlerde yarattıklarıyla Ayşe de ona ilgi duymaya başlıyor. Artık bir güce sahip olduğunu düşünüyor Aslan. Annesi onu yıkarken ki ona “bakış”ı ile artık bir erkek olduğunun da altı çizilmiş oluyor. Yönetmen de belki bu kaçınılmaz sonucu, ben dünyanın bir erkek üretme fabrikası olduğunu düşünüyorum, diye yorumluyor. Ne kadar istemese de Sivas dövüş kazanmaya devam ettikçe Aslan bunun iyice tadına varıyor. Ve yine zavallı Sivas bir dövüş sonrası; kan, yara bere içindeyken Aslan hüzünle ona bakarken… Bozkırın tezenesi Neşet Ertaş vurur sazın teline “Hata benim, günah benim, suç benim”… Fazla lâfı uzattık sanırım. Sahi suç kimin ki?

Filmle ilgili Blog sayfam.

8/10

River's Edge

 

Bu asya filmleri beni anafor gibi içine çekmeye devam ediyor. Nedenini bilemiyorum ama izlemeden de duramıyorum. Uyuşturucu bağımlılığı gibi giderek de doz aşımı talep ediyor. Neyse, son izlediğim film bir manga uyarlaması olan Japon filmi River's Edge…Birşeylerin kıyısında olduğu kesin filmin ve çoğu Japon işinde olduğu gibi incelikli ve biraz karanlık. Aslında film beş ana karakterin lisede yaşadıkları cinsellik, zorbalık ve gizem ilişkilerini anlatıyor. Film bir şiddet senfonisi. Japonların acımasızlıkla bir imtihanı daha. Sanki şiddeti yapanlarla ona maruz kalanlar karşılıklı bir oyun oynuyorlar ve şiddeti karşılıklı yaratıyorlar hissiyatını yarattı karakterlerin yapısı. Bu korkunç birşey, artık hayırlısı.Her karakterle söyleşi yapan bilinmez kişinin soruları ve aldığı cevaplar ilginçlik katmış filme. Filimin önemli eksisi ağır ilerlemesi ve plan geçişlerinin zayıflığı. Bir başyapıt değil, bazen sıkıyor ama bırakamıyorsun da ne olacak acaba diyerekten. Film tekniği açısından yeni birşey yok kötü birşey de yok. Türü sevenler için zaman kaybı değil bazı diyaloglar ve sahneler de oldukça ilginç. Bu filmi Türkçe altyazıya kavuşturup yayınladığı için Netflix'e teşekkürler...

Filmle ilgili Blog sayfam.

 

7/10