Bugün Ne İzledim - Franz_K

Hınzırlık ve muzırlık konusunda ölçülü davranması bakımından Ozon karakteristiğinin biraz dışında ama yine de bir Ozon filmi Le Temps qui Reste. Dokunaklı bir hikâyesi var filmin ve bu dokunaklı hikâye Ozon’un filmin içine ustaca yerleştirdiği naif ayrıntılarla etkisini daha da artırıyor. Kısa süresine rağmen izleyicinin yüreğinde yaşam, ölüm, aşk, sevgili, aile, çocukluk gibi kavramlar üzerine söyledikleri ile derin bir hüzün bırakan; her haliyle usta elden çıktığı belli, sade, zarif ama derinlikli bir film.

7,2 /10

Meraklıları, İspanyol sinemasının özellikle suç ve gerilim türünde ne kadar karmaşık senaryolu filmler yaptığını, finalde seyirciyi nasıl ters köşeye yatırdığını, seyircinin duygularını manipüle etme konusunda zaman zaman sınırları nasıl zorladığını bilir. “El Secreto de Sus Ojos” ve “Contratiempo” gibi türlerinin zirvesi filmler İspanyolların ne kadar ileri gidebileceklerinin en iyi örnekleri. Le Cuerpo da bu türün iyilerinden biri. Oldukça enteresan bir konuya sahip film finale kadar seyircide “yok artık” dedirtecek tesadüfler ve mantık hatası gibi görünen ayrıntılarla yarattığı merak duygusunu finale kadar taşıyor. Girift kurgusu ile seyirciyi abandone ederek neyin ne, kimin kim olduğu konusunda şaşırtan ve son ana kadar ser verip sır vermeyen film, yukarıda andığım iki güçlü yapımı aratmayacak finaliyle de seyirciye ters köşenin en insafsızını yaşatıyor. Filmin başından beri mantık hatası gibi görünen tüm ayrıntıların ne kadar mantıklı ve yerli yerinde ayrıntılar olduğunu da kendisine -benim gibi- burun kıvıran tez canlı, ön yargılı seyircinin yüzüne çarpıyor.

Başından sonuna kadar merak ve heyecan duygusunu yüksek tutmayı başarmış, güçlü bir kurguya ve oldukça sürpriz bir finale sahip soluksuz izlenecek filmlerden.

7,7 /10

Distopik bir dünyada geçen karanlık bir hikâye ve bu hikâyenin içine yerleştirilmiş dokunaklı bir üçlü aşk öyküsünün anlatıldığı bir roman uyarlaması Never Let Me Go… Son sahnesi ile başlayan ve kahramanlardan birinin geriye dönük anlatısı ile açılan film hikâyesindeki gizemi ilk çeyrek boyunca koruyor. Tuhaf bir yatılı okul, bu okulun tuhaf kuralları ve tuhaf öğrencilerle karşılaşıyor seyirci bu ilk çeyrek boyunca. Filmin gizem sisi dağılınca da seyirciyi şok eden, ürpertici bir karanlık hikâye beliriyor. Bu noktadan sonra bir yandan üç kişi arasındaki karmaşık romantik ilişkiye bir yandan da kahramanların kaderleri ile ilgili çaresiz kabullenişlerine tanık oluyor seyirci. Film zamanda atlamalar yaparak üç farklı döneme yayıyor hikâyesini. Çocukluk yıllarından tanıdığımız üç ana kahramanın önce ilk gençlik yıllarına sonra da filmin final yaptığı olgunluk çağlarına tanıklık ediyoruz. Film birbirine paralel sayılacak iki hikâyede bir yandan bu üç kahraman arasındaki romantik ilişkiler ağıyla dokunaklı, kırık bir aşk hikâyesi anlatıyor bir yandan da hem seyirciyi hem kahramanlarını tüyler ürpertici bir gerçekle yüz yüze getiriyor. Oldukça sıra dışı bu arka plan hikayesi ve bu hikayenin kahramanlar üzerindeki etkisi o kadar başarıyla aktarılıyor ki seyirci kahramanlarla empati kurmakta hiç zorlanmıyor ve finalde çaresizliği, kaybolup giden geçmişe dair derin özlemi ve pişmanlıkları kahramanlarıyla birlikte yüreğinin derinliklerinde hissediyor. Sonuç olarak, Never Let Me Go sıra dışı hikayesi, güçlü oyuncu kadrosu ve duygusunu seyirciye aktarmadaki başarısı ile başarılı bir roman uyarlaması.

7,5 /10

Dünya üzerindeki en sert düşmanlıklardan birinin yaşandığı İsrail-Filistin coğrafyasından hangi hikâyeye göz atsanız içinde kanla, ölümle, acıyla, nefretle yoğrulmuş insanlar görürsünüz. Yüzyıllardır süren bir savaşın yaşandığı bu topraklardan umut dolu hikâyeler devşirmek o kadar zor ki. Paradise Now da bu coğrafyanın umutsuz hikâyelerinden birini yıllardır süren kuşatma altında bıçakların kemiğe dayandığı Filistin tarafından iki canlı bomba eylemcisini merkezine alarak anlatıyor. Hayatlarının baharında iki gencin intihar saldırısı gerçekleştirmek üzere seçildikleri andan itibaren yaşananlar üzerinde yoğunlaşan film çok yaygın bir önyargıyı yok ederek intihar bombacılarının aslında her zaman köktendinci fanatikler arasından çıkmadığı savını ortaya koyuyor. Öte yandan kuşatma altında yaşıyor olmanın getirdiği hapis hayatı psikolojisinin bireyler üzerindeki yıkıcı tesirini de etkili bir şekilde hissettiriyor seyircide. Hayatının baharında da olsa sürekli tehdit altında, geleceğe dair soru işaretleri ve geçmişe dönük intikam duyguları ile yaşayan sıradan insanların ölümü göze alabilecek noktaya nasıl geldiklerini en etkili şekilde fark ettiriyor aynı zamanda. Paradise Now, bu coğrafyaya ve bu coğrafyadaki kadim düşmanlığa dair çekilmiş onlarca etkili filmden bir tanesi. Ancak bölgede yaşananlara baktığı perspektif şimdiye kadar izlediklerimizden çok farklı. Haberlerde duyup ara ara merak ettiğimiz intihar saldırılarının faillerinin aslında çok sıradan insanlar olduğunu anlatırken bu sıradan insanları bir intihar bombacısına dönüştüren şartları da bu insanların gözünden etkili biçimde aktaran samimi ve gerçekçi bir film.

8,0 /10

“Kıyamet sonrası dünyada kalan son insan” temasını çok severim sinemada. Tüm şehir bomboştur; evler, alışveriş merkezleri, arabalar… Kıyametten kurtulmuş bir grup insanın emrindedir her şey. Tüm klişelerine, kendini tekrar eden senaryolara rağmen büyük keyif alırım bu tarz filmlerden.

Tarzının iyi bir örneği niteliğindeki I Think We're Alone Now; hikâyesini sevimli, küçük bir kasabada sıra dışı bir karakter üzerinden anlatıyor. Bomboş bir kasaba ve gizemli bir şekilde ölen 1600 kişiden geriye sağ kalmış yapayalnız bir kütüphane görevlisi… Bu hikaye üzerinden sakin ama oldukça ilgi çekici, merak uyandırıcı bir biçimde ilerleyen filmin ikinci yarısında güzel bir kızın da hikayeye dahil olmasıyla türün tüm keyif veren ayrıntılar tamamlanıyor. Ancak ne yazık ki dörtte üçlük bölümüyle oldukça keyif veren bu güzel hikaye kafada çokça soru işareti bırakan vasat bir finalle hayal kırıklığı yaratıyor.

Devam filmi için açık kapı bile bırakabilecek güçlü bir final yapma şansını kullanamamasına rağmen iyi kurgulanmış karakterleri ve yarattığı atmosferle başarılı bir film I Think We're Alone Now.

7,0 /10

Hollywood klişelerine yenik düşmeden, özgün ve zoraki olmayan hikâyelerle oldukça sürükleyici, merak ve heyecan dozu yüksek filmlere imza atan Güney Avrupa sineması, özellikle İspanyollar ve İtalyanlar, girift senaryolu suç filmi konusunda gerçekten çok iyi iş çıkarıyor. Bol ödüllü Il Capitale Umano, bunun başarılı örneklerinden biri.

Amerikalı yazar Stephen Amidon’ın “Human Capital isimli romanından uyarlanmış film, bir trafik kazası ve o kazaya üç farklı kişinin gözünden bakan bir hikâye üzerine kurulu. Aslında basit bir kurgusu olmasına rağmen olayların üç farklı kahraman gözünden anlatılıp finalde bağlanması sayesinde film, merak ve heyecan ögelerini finale kadar diri tutmayı başarıyor. Kahramanlarının üç farklı sosyal sınıftan seçilmiş olması ise filmin kapitalist düzene ve sermayedarlara yönelik eleştirisi olarak algılanabilir. Zira ana anlatıda bir suç filmi olmasına rağmen filmde, olayların etrafında geliştiği üst sınıf ailenin finansal meselelerine; bu sınıftan bir sermayedarın sanata, aile ilişkilerine ve orta sınıf yatırımcılara bakışına dair eleştirel bir yaklaşıma da yer veriliyor. Orta sınıf yatırımcının finaldeki hamlesi ise yazarın / yönetmenin kapitalizme attığı kazık olarak seyircinin yüreğine su serper nitelikte.

8,2 /10

Hint kültürü, Hindistan halkı ve Hint sineması evrensel kültürde inanılmaz güzel bir renk. Son dönemde çıkardıkları müthiş filmlerle de Hint sinemasına dair “Yarısı müzik ve dansla doludur.” önyargısını yıkarak dünya sinemasına geleneksel sinemalarının mirasına layık filmler kazandırdılar sağ olsunlar. Dabba da onlardan biri.

İki defa başlayıp ikisinde de bir sebeple yarıda bıraktığım bir filmdi Dabba. Film kendini izletmeme konusunda bu kadar inat ettiği halde hep aklımın bir köşesindeydi çünkü daha ilk birkaç dakikasında seyirciyi sarmalayan sıcak bir hikâyesi var filmin.

Dabba, her şeyden önce hayranlık uyandıracak “Harward tarafından incelenip kusursuz bulunmuş.” bir sefertası taşıma sistemi ile seyirciyi şaşırtıyor; bu tuhaf taşıma sisteminin içine sistemin ufak bir hatasından kaynaklanan romantik bir ilişkiyi yerleştirince de çok zarif, çok naif bir film çıkıyor ortaya. Senaryo ve hikaye çok özgün; karakterler, akış ve final çok güzel… Ben elimde olmayan sebeplerle bu kadar geciktim izlemeye, eğer hâlâ izlemediyseniz siz ertelemeyin bence.

8,2 /10

Doğulu muhafazakâr toplumlarda ne yazık ki örneğine çokça şahit olduğumuz, çok daha fazlasının yaralı yüreklere gömüldüğü çirkin bir toplumsal gerçeğe dair bir film Hiss Dokhtarha Faryad Nemizanand. Film, bütün gücünü işlediği konudan alıyor ve ele aldığı konunun ekmeğini de bolca yiyor. Fakat ne yazık ki tematik hassasiyetini filmin akışındaki birçok olayda göstermeyi beceremiyor, istismarı eleştirirken istismarın alasını yapıyor birçok sahnede. Öte yandan ne üzerine bir film çekmek istediğine dair yönetmenin kafasında da tam olarak bir netlik oluşmamış olsa gerek çünkü filmin ilk yarısı istismar ve onun ataerkil toplumlara yansıması ile mağdurun yaşadığı travmalar üzerineyken gereksiz yere uzatılmış ikinci yarısı bir mahkûmu kurtarma yarışının heyecanlı koşturmacasına dönüşüyor. Ajitasyonun da bolca kullanıldığı film çok saygı duyduğum İran sineması adına benim için büyük bir hayal kırıklığı oldu. İlk yarısındaki tutarlılığı sürdürüp aslında güçlü vurgularla çok etkili mesajlar verebilecek film muhtemelen sansüre uğramamak için derdini rejimin izin verdiği kadarıyla söyleyebilen “ne şiş yansın ne kebap” filmine dönüşmüş.

6,8 /10

1983’ün Sosyalist Çekoslovakya’sında Slovak bir okulda yaşanan gerçek olaylardan yola çıkılarak yapılmış farklı okumalara açık nefis bir film Ucitelka. Ana anlatıda Sosyalist rejimi arkasına almış, bizdeki tabiriyle “arkası güçlü” bir öğretmenin otoritesini kullanarak öğrencilerini ve velilerini çıkarlarına alet etmesinin anlatıldığı filmde göze sokulmadan aktarılan çok güçlü alt mesajlar gizli. Film de gücünü ana anlatısından ziyade verdiği bu alt mesajlardan alıyor zaten. Bir insanın tek başına bir topluluğu nasıl sindirebileceği ve insanların gerek kişisel çıkarları gerekse otorite karşısındaki korkak tavrı nedeniyle açıkça gördükleri haksızlıklar karşısında nasıl otoriteden yana tavır aldığı ya da pasif kaldığı çok çarpıcı bir şekilde anlatılmış filmde. Güçlü alt mesajlarının yanı sıra ana anlatıda seçkin bir mizah anlayışına, ibretlik insan tipleri ve olaylarla sahip film finalde ise yarattığı öğretmen tipindeki insanların her zaman kazanacağı “acı” mesajını vermeyi de ihmal etmiyor.

8,3 /10

Bu yılın merakla beklediğim ve beklediğime değen, yönetmenin türler arasında özgürce dolaştığı sıra dışı filmi Beast. İçinde bulunduğu topluma ve aristokrat ailesine göre “epey vahşi”, kontrol altına alınamaz Molly’nin; ailesinin ve toplumun tasvip etmediği bir aşkın peşinde koşmasını anlatıyor film. Ancak filmin bu görünen temanın çok ötesinde, yönetmenin polisiye/gerilim kurallarını eğip bükerek yarattığı girift bir anlatısı var. Film, her şeyden önce yarattığı çok yönlü karakterler ve tek bir düzlemde ilerlemeyen anlatısıyla seyirciye tekdüze bir gerilimden çok daha fazlasını vaat ediyor. Bir yanda travmatik geçmişiyle suçlu, öte yanda suçlu olması muhtemel iki “benzer” karakterin hiç de tekin olmayan ilişkisi filmin en önemli gerilim unsuru. Bu gerilimin temelinde ise toplumun ve ailevi değerlerin toplum normlarına uymayan insanlara karşı duruşu var. Öte yandan seyirci, derin bir tutkunun yanında bir o kadar derin bir şüphenin içinde sancılar çeken Molly’nin otorite ile hisleri arasındaki gidiş gelişlerine şahit oluyor ve onunla beraber sürekli olarak “Acaba?” diyor film boyunca. Bu merak duygusu ve her saniye biraz daha artan gerilim hissi ile kendini soluksuz izleten Beast, sınıflar arası aşk temasıyla birleştirilmiş seri katil hikâyesinin fantastik unsurlar, kâbuslar ve hayallerle süslenmiş; farklı türlerin başarıyla harmanlandığı güçlü ve sert bir film.

8,0 /10