İçine girmesi bir hayli zor olan ama son derece de gerçekçi bir doğa/medeniyet çatışması film. Nicola Roeg öncelikle doğayı resmedişi/anlatışı ile başarılı bir iş ortaya koymuş. İnsan doğada olmalıyı savunduğu da aşikar. Filmin başındaki intihar sahnesi ve sonrasında ablanın psikolojik olarak bu durumdan etkilenmeyişi ve arabayla geldikleri yöne değil de tam aksi yöne doğru gitmeleri, pek oturmadı bende. Bununla birlikte, doğa ve medeniyet karşılaştırmasına dair güzel mesajları var yönetmenin. İnsan doğada olmalıyı savunuyor ama, insan medeniyete alıştıysa sonradan doğaya adapte olması çok çok zor oluyoru abla üzerinden anlatıyor yönetmen bize. Zaten dikkat ederseniz, küçük kardeşin doğayla yakaladığı uyum, abla da pek yok. Bununla birlikte, medeniyete alışıldıktan sonra yabancılanan doğa hayatı, medeniyete tekrar kavuşulduğunda tekrar özlem olarak karşımıza çıkıyor. Burada da insan doğanın bir parçasıdır ve ne kadar medeniyete alışırsa alışsın her zaman doğayı özleri/arzuları savunuyor yönetmen. Filmin mesajları ve doğa/medeniyet çatışması çok başarılı. Yazının başında yazdığım bazı oturmayan yerlere otursaydı ve bir de film içine girmesi zor bir film olmasaydı, çok daha güzel bir film olabilirdi diye düşünüyorum.  7,3/10

0 0