Kim Ki-Duk söyleşisi yaklaşırken günlük film izleme kotamı zorunlu olarak ikiye çıkardım son üç gündür. Bir Kim Ki-Duk filmi bir de öneriler üzerine seçtiğim film izliyorum artık. Hatta bu gün bir arkadaşın hararetli önerisi üzerine Nabbeun Namya’ya da başladım ama zaman yetersizliğinden yarım kaldı, yarın paylaşırım artık. Filme gelince. Öncelikle belirtmem gerekir ki Kim Ki-Duk’un şu ana kadar izlediğim en zayıf filmiydi Shi Gan. Belki de Kim Ki-Duk’un alışık olduğumuz metaforlarla süslü anlatısından uzak bir film olmasından kaynaklı bu durum. Zira Shi Gan’da Ki-Duk neredeyse hiç metafor kullanmadan tarzının dışında düz bir anlatım ve bildik Güney Kore filmlerinde çok daha iyisini bulacağımız bir senaryo ile karşımıza çıkmış. Kurgusunu güzellik anlayışına ve güzelliğin zamanla monotonlaşarak ilgi kaybına sebep olacağı algısı üzerine kuran film; birbirine âşık bir çiftin zamanla çekiciliğinin kaybolduğuna inanan ve çehresini bir estetik operasyonla değiştirerek ilgiyi yeniden kazanmayı uman bir kadın karakteri üzerinden anlatıyor hikâyesini. “Güzellik mi önemlidir yoksa çiftlerin birbirine olan bağlılığı mı?” ya da “Zamanla cazibesini kaybeden güzellik kişileri yeni arayışa iter mi?” soruları üzerine kurulu anlatısıyla Shi Gan; aslında çok sıra dışı bir konuya değinse de anlatısındaki Güney Kore’ye has klişeler nedeniyle Ki-Duk filmlerinden alışık olduğumuz derinlikten uzak bir film. Ancak Shi Gan; özellikle Ada’daki açık hava heykel müzesini kullanan görsel zenginliği ile Kim Ki-Duk’tan alışık olduğumuz göz okşayan bir seyir zevki sunuyor her zamanki gibi. Ele aldığı son derece özgün bir temayı Ki-Duk’tan umulmayacak bir yüzeysellikle anlatan Shi Gan; bir Kim Ki-Duk filmi kriteriyle değil de çok daha farklı bir değerlendirmeyle değerlendirildiğinde beğeniyi sonuna kadar hak eden, değindiği tema ile sıra dışı bir film.

7,0/10

0 0