On iki yaşında annesi olmayan ve babasıyla Venezuela’nın başkenti Caracas’ın tehlikeli bir mahallesinde büyümeye çalışan bir çocuk Pedro. Babası Andrés para kazanmak için ordan oraya koşturan çaresiz bir adam ve yaşam mücadelesinde oğluyla ilgilenemez bile. Belki de bu Pedro’yu yaşıyla uyuşmayacak şekilde kendine gereksiz bir güven duyan, sert ve inatçı bir çocuk yapar. Çetelerin kol gezdiği tekinsiz sokaklarda kankası Johnny’le birlikte aldırmadan korkusuz takılırlar… Belâya bulaşmamak mümkün mü? Bakalım neler olucak? Ama babası yanında ya?  

İsmi gerçekten de oturmuş filme: The Family. En çok çözemediğim şeylerden birisi ve belki ilki çünkü: Aile. Nedir, kan bağı ne işe yarar, faydalı mıdır, hastalıklı mı? Ama insan yavrusu için bir zorunluluk olduğu kesin. Belki sadece bu zorunluluk nedeniyle yanlış. F.Engels’in Ailenin Devletin ve Özel Mülkiyetin Kökeni kitabı geldi şimdi aklıma. Onun yanılgısı sanırım, insanın veya insan toplumlarının belli aşamalardan geçerek ilerlediği ve sonunda en başa dönüp mükemmel bir toplumsan yapıya ulaşacağı görüşüydü. Olmadı öyle bir şey olucağı da yok. İnsan tabiatı (fıtratı mı demeli?) değişmiyor çünkü ve sanılanın aksine esas belirleyici olan o. 

Biraz durgun akan tiyatrovari bir film ama hiç sıkmadan izlettiriyor kendini. Hatta bu hal baba-oğulun etkileyici ve gerçekçi drama oyunculuklarını ön plana çıkartıyor. Hele de Pedro’ya can veren Reggie Reyes o gülmez, anne özlemiyle hınç dolu ama bir o kadar da ilginç yüzüyle harikaydı. Onun dışında çekimler, planlar ve teknik vasat olmasına rağmen fotoğrafik açıdan çok başarılı kareler barındırıyor film. Bence filmin mottosu: Sonunda babamızın dediğini kabul etmeli miyiz? İyi bir babaysa evet. Ama kim bilir ki hangi baba iyi, kimin için iyi? İlk gösterimini Cannes’da Eleştirmenler Haftası bölümünde yapan film, Venezüella’lı yönetmen Gustavo Rondón Córdova’nın yönettiği ilk uzun metrajlı filmi.

0 0