Ferzan Özpetek ismi sinemada beni her zaman çok heyecanlandırır. Kendine has naif kurgularında, işlediği her temada yer verdiği masa başı sohbetler, sıcak dostluklar, muhteşem müzikler ve kendine has girift aşk anlayışı beni derinden etkiler onun filmlerinde. Seçkin bir estetik anlayışı ve kendine has eşsiz bir sinema dili vardır çünkü onun. Ancak okuduğum yorumların çoğunun aksine Özpetek’in kendi sularının bir hayli dışına çıktığı, biraz farklı ve popüler notalara değindiği bir film olarak gördüm ben Napoli Velata’yı. Her şeyden önce Napoli Velata, Ferzan Özpetek’ten çok da alışık olmadığımız bir kurguya ve senaryoya sahip. Harika müzikler eşliğinde geçen şu muhteşem masa başı muhabbetleri, iç içe girmiş samimi/sıcak dostluklar, karakterler arasında yoğun ilişkilerin yarattığı derinlik ve rafine aşk anlayışı çok da yok filmde. Film, tür olarak da aslında Özpetek’te çok da rastlamadığımız romantik, gizem, gerilim tonlarına daha yakın. Mistik ögelere sığınması ise beni ciddi hayal kırıklığına uğrattı. Gerçi filmin başında Warner Bros amblemini görünce neyle karşılaşacağımı az çok tahmin ettim ama açıkçası tarzından bu kadar da uzaklaşacağını düşünmemiştim Özpetek’in. Filmin en çok eleştirilen sevişme sahnelerini isi gerçekten çok başarılı bulduğumu da söyleyeyim naçizane. Uzatılmış, abartılmış sahneler değildi bence. Filmin geneli ve vermek istediği mesaj düşünülürse dozundaydı ve oldukça da etkileyici ve estetik çekilmişti. Ama tüm her şeye rağmen film bir Ferzan Özpetek filmi olarak beni derin bir hayal kırıklığına uğrattı. Öte yandan Özpetek’in tarzına meraklı olmayan ve yönetmenden bağımsız olarak izleyecek olanlar için bir romantik gerilim filmi olarak Napoli Velata’nın oldukça ilgi çekici olduğunu söylemek mümkün.
7,0 /10

1 0