Bu günün değil aslında iki buçuk saatlik süresi nedeniyle doğal olarak bölünerek izlenmiş son üç spor seansının filmi Man of Steel. Hani bir koşu bandı üzerinde ter dökerken bir “çelik adam” olma hırsı verdiği için de tam bir spor filmi, ulaşılamayacak bir hedef koysa da… Televizyonların ilk renklendiği yıllarda Tarzan ile beraber en beklediğim, en yerimde hop oturup hop kalkarak izlediğim filmlerden biriydi Supermen filmleri. Doğal olarak her ne kadar Marvel ve DC evrenlerinden uzak bir sinema kültürüne sahip olsam da özellikle Supermen’in bende ayrı bir yeri var Tarzan filmleri ile beraber. Kaldı ki senaryosundaki Christopher Nolan adı ve Hollywood’un en gözde yıldızlarının geçit resmi yaptığı Man of Steel çok da yabana atılacak bir film değil kadro açısından. Yine de filmin bir ergen eğlencesinin ötesinde keyif verdiğini söylemem mümkün değil maalesef. Film, benim gibi Supermen ile büyümüş sinema izleyicilerine bildik Supermen hikâyelerinden farklı bir deneyim sunuyor her şeyden önce. Koca gözlüklü Clark Kent’in gizli kimliğiyle Daily Planet’te çalışan, bir tehlike gördüğünde telefon kulübesine girip Supermen’e dönüşen, Louis Lane ile yeni yeni yakınlaşan ve “Acaba Louis onun bir süper kahraman olduğunu anlayabilecek mi?” sorusuyla bizi heyecanlandıran klasik Supermen hikâyelerinin dışında bir anlatıya sahip Man of Steel. Clark’ın hep merak ettiğimiz Kal-el’li yıllarına ve geldiği gezegende yaşananlara, yani eski Supermen filmlerinde pek değinilmeyen geçmişine ve nereden nasıl geldiğine odaklanıyor film. İlk Supermen filmlerinde General Zod ve işbirlikçilerinin bir aynaya mahkûm edilerek uzay boşluğuna gönderildiği sahne hala aklımdadır, çok etkilenmiştim o fikirden zamanında. Man of Steel’de de o generalin Cripton’a dönüştürmek amacıyla geldiği dünyamızda çelik adamımızla girdiği mücadele anlatılıyor. Açıkçası biz dünyalıların Supermen kimliğini sorgulayarak “Bu belayı başımıza sen açtın.” demesini ve filmin bu çatışmayı da işlemesini isterdim. Ancak film bu anlamda oldukça yavan ve bilim kurgusal bir alt yapı ile anlatıyor hikâyesini. Geriye kalan her şey süper güçlerin şehri yerle bir eden bilgisayar efektleri ile süslenmiş aksiyon sahneleri ve kahramanımızın dünyayı kurtarma hikâyesinden ibaret. Başta da söylediğim gibi etkileyici oyuncu ve yazar kadrosuna rağmen bir ergen eğlencesinden öteye geçemeyen, benim gibi Supermen filmleri ile büyümüş bir sinemaseveri bile hikâyeye getirdiği farklı bakış açısı dışında etkileyemeyen ancak bir yürüyüş bandında ter dökerken izlenebilecek içi boş bir aksiyon filmi Man of Steel. Keşke içimdeki çocuk hiç büyümese hep 80’lerde kalabilseydi…
6,0/10

0 0