1927’de Alaska üzerinden Rusya’ya ulaşmak amacıyla New York’tan yola çıkan bir kadının yaşadıklarını belgesel ve kurmacanın sınırlarında bir hikâye ile günümüze uyarlayan nefis bir umuda yolculuk filmi Lillian. Ancak film gerçekten de bir umuda yolculuk mu yoksa yetişkin içerikli filmlerde rol almayı düşünecek kadar derin bir çaresizliğin içinde bocalayan bir kadının ölüm ile yaşam arasında hiçliğe doğru giden içsel yolculuğu mu buna karar vermek çok kolay değil. Zira Amerika’yı bir baştan bir başa yürüyerek geçen ve rotasını ıssız yollar, tenha kasabalar üzerinden çizen Lillian; yolculuğu boyunca çoğu zaman o kadar fütursuzca, tedbirsiz ve plansız yol alıyor ki onun gerçekten de bir hedefe varmak isteyip istemediğinden emin olamıyor seyirci. Lillian’ın yolculuğu seyirciye Amerika’nın coğrafi ve kültürel panoramasını kusursuz bir biçimde çiziyor bir yandan da. Film boyunca hiç konuşmayan bu gizemli kadının yolculuğuna radyo yayınları eşlik ediyor çoğu zaman. Lillian; seyircisine gerek bu radyo yayınlarıyla gerekse kırsaldaki bir kasabada yapılan 4 Temmuz kutlamaları, Kızılderililerin var olma mücadelesi, “gözyaşı otobanı” kenarında asılı faili meçhul kadın kıyafetleri gibi kahramanının yolculuğu boyunca geçtiği yerlere dair birçok belgeselvari görüntülerle Amerika’nın sinemada bize pek de yansıtılmayan öteki yüzünü gözlemleme fırsatı veriyor. Görüntü yönetmenliğini de kendisinin yaptığı Andreas Horvath’ın gerçek bir hikâyeye dayalı bu muhteşem yol filmi bir bilinmeze doğru yol alan çaresiz bir kadının dokunaklı yolculuğunu kusursuz bir sinematografi ile aktarıyor ve en son Wild (2014)’de aldığım “yol filmi” tadını birkaç kat katlayarak kendi türünde unutulmazlar arasına girmeyi başarıyor.
7,9/10

0 0