Georges Franju’nun 1960 tarihli az bilinen şaheseri temelde yüzü deforme olmuş bir kız çocuğu ve kızının yüzünü iyileştirmeye çalışan ve bunun için sokaktan kaçırdığı insanların yüzlerinden faydalanan bir babanın ilginç öyküsünü anlatıyor. Franju’nun her yönüyle benzersiz bir estetik üzerine inşa ettiği filmi, gerilim yaratma becerisiyle zamanının çok ötesinde. Zira Franju, filmi temellendirmek için gereksinim duyduğu rahatsız ediciliği odağından değil detaylarından çıkarıyor, seyircisinin zihnine ‘göstermek yerine hissettirmek’ metodu ile saldırıyor.Franju’nun ‘arthouse’ sinema kalıplarının dışına fazla çıkmadan, sabırlı ve anlayışlı bir şekilde işlediği mevzusu kısa süre sonra can yakmaya başlıyor. Ortada oldukça derin sularda seyir eden bir takıntı var ve Franju bu takıntının psikolojik dekorunu hissettirmek konusunda oldukça başarılı. Bu da Les yeux sans visage’ın günümüz yönetmenleri için hala çok önemli bir kaynak olduğunun başlıca kanıtı… Les yeux sans visage, detayların hoşluğundan keyif alan sinemaseverler için tam anlamıyla bulunmaz bir nimet. (Kaan Karsan) Gönderen : @Nedural