Terrence Malick ile ilk tanışmam 2005 yılında "The New World" ile olmuştu. Tabii o zamanlar pek bilmiyordum Terrence Malick kimdir, nasıl filmler çeker, bügüne kadar neler yapmış; sinemaya bakış açım da bugünkünden oldukça farklıydı. Colin Farrell, Christian Bale gibi isimlere bakarak girmiştik salona. İnanılmaz sıkıldığımı hatırlıyorum. Hatta o zamana kadar izlediğim en sıkıcı 3-5 filmden biri olarak kalmıştı aklımda. Sonra "The Tree of Life" geldiğinde de izlemiş, yine sıkılmış ama bu sefer farklı bir tat almıştım filmden; tabii artık Terrence Malick kim biliyordum. Sonrasında "The New World" öncesi  çektiği 3 filmini de izledim ve bu filmlere hayran kaldım. Fakat yine de "The Tree of Life" sonrası çektiği filmler ilgimi çekmemişti, ta ki "A Hidden Life" duyurulana kadar. Açık konuşmak gerekirse 3 saat süren bu filmde de oldukça sıkıldım ama diğer taraftan da filmin anlattıklarının önemini zihnimin her köşesinde hissettim. Malick'in öncekini filmlerini andıran bir anlatım tarzı var ve son derece güzel doğa manzaraları eşliğinde çekilmiş; bunun da hakkını veren bir film olmuş diyebilirim. Eğer sabırlıysanız, insanın yaşama ve vicdana dair sorgulamaları ilginizi çekiyorsa, Mallick'in sorgulayıcı anlatım tarzına yabancı değilseniz, tüm benliğinizle savaş karşıtlığını hissedeceğiniz bu filmi beğenebilirsiniz. Ama filmin 3 saat civarında sürdüğünü ve yavaş bir anlatımı olduğunu göz önünde bulundurun lütfen. Özetle, doğru bildiğinden ne olursa olsun, sonunda ne tür bir bedel ödemesi gerekirse gereksin vazgeçmeyen bir adamın gerçek hikâyesi. 

2 0

Dünyanın dönen bütün kirli oyunlardan habersiz, kimseye zarar vermeden, her şeyden uzak cennet bir köşede kendi halinizde yaşamaktasınız. Tek dileğiniz, hayata dair tek beklentiniz, sevdiklerinizle geçirdiğiniz bu zor ama güzel yaşamın sonsuza kadar sürmesidir. Ancak bir yerlerde, delirmiş bir adam kişisel ihtirasları ile bütün dünyayı korkunç bir sona sürüklemek için kararlıdır. Ve siz; hiçbir suçunuz yokken, o adamın kişisel ihtiraslarından haberdar bile değilken, kendi halinde sürüp gitmekte olan masum hayatınızdan sökülüp alınır, büyük ve kirli bir oyunun parçası olmaya zorlanırsınız. Bir “insan”ın belki kendinden kat kat daha akıllı, zeki, erdemli milyonlarca insanın hayatı ile oynaması; dahası bütün bir dünyanın kaderine yön vermesi akıl alır gibi değil. 1930’lardaki gibi değilse de insanlık hala çok yol kat edebilmiş değil bu konuda. Hala toplumsal akıl tutulmalar ile evrensel mantığı bir yana koyup bir delinin peşinde koşabiliyor modern insanlık. A Hidden Life; Avusturya Alplerinin gölgesinde, cennetten farksız güzel bir köyde yaşayan Franz Jägerstätter’in Hitler’e bağlılık yemini etmeyi ve savaşa katılmayı reddetmesi üzerine gelişen olayların anlatıldığı konusunu gerçek bir hikâyeden almış biyografik bir yapım. Vicdani ret temasını çarpıcı bir hikâye ile aktaran film, her bir karesi bir tablo olacak güzellikte görselliği ile muhteşem bir ziyafet sunuyor seyircisine. Ancak uzun tutulmuş sekansları, yönetmenin bu görsel zenginliği seyircisine yaşatma konusundaki cömert yaklaşımı olarak düşünmek gerek belki ama 1,5 saatte anlatılabilecek bir hikâyenin bu kadar sündürmesi ne kadar iyi niyetli düşünülürse düşünülsün yer yer sıkıcı olabiliyor. Öte yandan başkahramanımızın aldığı son derece romantik kararının arkasında inatla durarak her şeyi feda eden tavrı filmin inandırıcılığı açısından son derece zayıf kalıyor. Ne çare ki film biyografik bir yapım ve anlatısı gerçek olaylara dayanıyor. Bu noktada sadece iyi niyetle çıkılmış bir yolda boşa kürek çeken, etrafındakilere acı vermekten başka bir şey elde edemeyen bir insan görüyor seyirci. Elde sadece yıllar sonra çekilmiş bir film dışında yapılan fedakârlık adına ne kalıyor ki? A Hidden Life, vicdani ret konusunda oldukça radikal bir adamın gerçek hikâyesini son derece zengin bir görsellikle anlatan, ancak anlatısını aşan süresiyle zaman zaman tempo kaybeden tam bir karantina günleri filmi. Zamandan bol neyimiz var ki şu ara?
7,2 /10

2 0

A Hidden Life | 2019
Çin işkencesi

Bazen de ben yaptım, siz yapmayın demek lazım. Bu da onlardan biri. Yok, benim harcayacak iki buçuk saat fazladan zamanım var, onu kullanacağım diyorsanız o sizin bileceğiniz iş. Film üç saat. Niye iki buçuk saat? Çünkü... "Çünkü"sü aşağıda, "satır aralarında gizli".

Aşağıdaki cümlelerim bir yoruma karşılıktı. O nedenle fazla kurcalamadan alıp yapıştırdım.
Ben ilacın hangi kimyasalla yapıldığına bakmayan, o ilacın şifasıyla ilgilenen taraftayım. İlacı yapmak kimyagerin faydasına bakmak da hastanın işidir diye düşünüyorum. Yani ben film hastasıyım. İşin bu noktasında izlemiş (!) olduğum A Hidden Life filminin tam bir görsel şov olduğuna katılıyorum. Fakat, toplam üç cümle ile... Hatta aralara virgül koyarsan tek cümle ile anlatabileceğim bir öykü için tam tamına 3 saat vermek! Hayat bu kadar ucuz değil. Filmin neredeyse yarısına kadar kartpostal kareleri gibi izledim. Muhteşemdi. Tamam ama sonra baymaya başladı. Sürekli benzer diyalog, birbirine sarılıp sarsmalar falan... İki kere olsa, belki üç ona da tamam ama kardeşim beşer, onar dakika atlıyorum benzer sahneler devam ediyor. Pes dedim. Sonunu seyrettim ve filmi bitirdim. Ohhh, dedim. Filmdeki abinin (sen doğrusunu istersin: Franz Jägerstätter rolündeki August Diehl; nasıl, doğru oldu mu?) çektiği eziyeti ben de yaşadım. Bu açıdan film oldukça başarılı. Yani eziyeti hissettiriyor.

Yalnız, arkadaş nedir o güzellikler. Eğer dijital efekt kullanmadılarsa öyle bi yerde insanın ömrüne ömür katılır. Doğal olarak ben turist gözüyle bakıyorum. Yaşayan için sürekli ağır iş var. İşin o tarafı sıkıntılı.

Sonuç olarak Franz'ın baş kaldırı süreci, karşı koymak zorunda olduğu toplumsal ve faşizan baskıyı bu denli sıkmadan, hatta nefes nefese çok başka duyguları da içine alarak yaşatan yüzlerce hatta binlerce film sayabilirim. Sessiz çığlık bana göre değil. Çığlık dediğin sessiz olmaz. Düşünsel belki ama fiziksel olarak imkansız. Çığlık dediğin kulak yırtar, göğüs kafesini zorlar, insanı nefessiz bırakır. Ben çığlığı böyle anlayanlardanım. Dolayısı ile bu film bana göre değildi. Aynı nedenden ötürü de filmi muhteşem manzaralar ve kartpostal görüntüleri haricinde sevmedim. Yani bana bu filmi kare kare resimlerle ve zaten çok az olan diyaloğları da metinlerle sunsalardı (slayt gösterisi gibi) çok daha takdir eder memnuniyetle iyi izlenimlerimi paylaşırdım.

Ayrıca, bu filmin durağanlığıyla, kendini tekrarıyla tatmin olmayanlara Yumurta'yı öneriyorum. Film ufukta bir silüet ile başlıyor (kronometre tuttum) az sonra silüetin teyze olduğunu anlıyoruz. Tarlanın başından kameraya kadar geliyor. (1 dak. 1 sn.) teyze sağa dönüyor, kamera da hemen sonra yavaşça dönerek teyzeyi takip ediyor. Teyzenin gözden kaybolmasına kadar sahne devam ediyor. (2 dak. 23 sn.) Bi de sonundan söyliim. Kızın (Saadet Işıl Aksoy) kahvaltı masasında olan abiye (Nejat İşler) yumurtayı vermesiyle kahvaltı sahnesinin jeneriğe kadar olan süresi tam 3 dakika! Bu süreler şu anda kısa gibi gelebilir. Ne kadar tahammül edilemez olduğunu şu anda test edebilirsiniz. Nefesinizi tutun. Hayatınızdan kaç kıymetli dakikayı heba ettiğinizi anlarsınız.

Bana kimse Festival Filmi övmesin, kimse de sanattan ne anladığımdan bahsetmesin lütfen...

1 0

Benim tarihi ve dönem filmi sevenler için iyi bir alternatif ama film neredeyse 3 saat. Nazi Almayası döneminde muhalif olmak esas konu ve muhalif olan babanın ve ailenin yaşadıkları çevrelerinden gördükleri baskılar anlatılıyor genel olarak. Bu arada filmde görsellik harika çok hoşuma gitti çekimlerin yapıldığı yerde cennetten bir köşe gibi. Tarihi içerikli film sevenlerin hoşuna gidecektir ama uzun bir film olduğu için bazı yerlerde baygınlık geçirebilirsiniz biraz daha kısa tutulup anlatım biraz daha iyi olsa çok çok daha iyi bir film olabilirdi bence.

0 0